woensdag 29 december 2010

Shit!


Terwijl de Nederlandse overheid zich graag voordoet als het beste jongetje (of is het meisje?) van de Europese klas, heeft zij voor het derde jaar in rij de EU-richtlijnen voor mestproductie overschreden. De veestapel in ons land produceert jaarlijks 70 miljard kilo mest, wat resulteert in zo’n 175 miljoen kilo fosfaat. Dat is geen mestberg, maar een Mount Everest.

Zou het iets met het aantal dieren in de vee-industrie te maken hebben vraag ik mij af? Moeten we niet eens iets gaan doen aan de productiekant? Nee, vond de vorige minister. De oplossing ligt in de verwerking van de mest. Ze besloot dan ook om nieuwe mogelijkheden voor mestverbranding, verwerking voor energieopwekking en de export van het overschot te stimuleren (= subsidiëren?). Als we dat beter gaan doen, dan kunnen er best nog ‘4 miljoen kippen en 75.000 varkens bij’, vond ze.

Nu denkt staatssecretaris Bleker een nieuw ei van Columbus gevonden te hebben: ander voer. Als we nu maar ander diervoeder gaan gebruiken, dan leidt dat tot minder fosfaatopname en een vermindering van de fosfaatproductie met 10 miljoen kilo, verwacht hij. Mocht hij gelijk krijgen, dan liggen de vergunningen voor nog meer megastallen al klaar. Landbouworganisaties zien zelfs een gouden toekomst voor het mestoverschot. ‘Het buitenland staat te springen om het “bruine goud” van de Nederlandse bio-industrie’, zo beweren zij.

De overheid blijft zoeken naar technologische schijnoplossingen die het mestoverschot moeten beperken zodat de sector kan blijven groeien. Regels zijn er tenslotte om opgerekt of ontdoken te worden nietwaar? Ondertussen worden we jaarlijks bedolven onder miljarden kilo’s shit. Shit die ons land verzuurt, ons grondwater vergiftigt, de kwaliteit van ons drinkwater ernstig bedreigt en de natuur onherstelbaar verandert.

Uiteindelijk is er maar een échte oplossing, en dat is het drastisch verkleinen van de veestapel. Maar dat klinkt de CDA-minister en staatsecretaris waarschijnlijk in de oren als vloeken in de kerk.

dinsdag 7 december 2010

Aangehaald

‘Geen enkele maatschappij kan het goed gaan en gelukkig zijn, waarvan het grootste deel van de leden arm en ellendig is’
Adam Smith (Engels econoom, 1723-1790)

Eigen soort eerst


‘Dieren zijn belangrijker dan mensen.’ ‘De mens doet er niet toe, op de wereld. Alleen dieren doen ertoe.’ Twee opvallende citaten van Paul Watson, de commandant van Sea Shepherd, uit een lang interview in de Volkskrant van afgelopen zaterdag. De meeste mensen zullen het hartgrondig met hem oneens zijn. Mensen gaan voor dieren. Altijd!

Dat bleek ook uit de vele reacties die volgden op het kabinetsplan voor een speciale dierenpolitie. De tegenstanders van het plan laten zich grofweg verdelen in twee groepen, met in groep 1 de mensen die zich beroepsmatig met dierenbescherming bezighouden. (Het huidige systeem werkt toch prima?) Groep 2 gebruikt de een of andere versie van het argument: zouden we eerst niet eens de misstanden in de ‘mensenwereld’ aanpakken?

Vooral die tweede groep zal de uitspraken van Watson met afschuw lezen. Mensenleed is zo veel erger dan dierenleed! Kunnen we het geld niet beter besteden aan het bestrijden van kinderporno, misstanden op de werkvloer of – zoals D66-Kamerlid Gerard Schouw wilde – om gelovigen te beschermen? Eigen soort eerst! Of zoals Midas Dekkers al eens schreef: ‘Buiten onze soort zijn wij buitengewoon onredelijk en onbarmhartig.’

Ze vergeten dat dieren geen hulplijn kunnen bellen, niet van huis kunnen weglopen of de juffrouw inlichten. Mishandeling is mishandeling, ongeacht tegen wie of wat het is gericht en dieren- en mensenleed liggen vaak in elkaars verlengde. Er is bijvoorbeeld al vaker een duidelijk verband aangetoond tussen huiselijk geweld en dierenmishandeling.

Het willen bestrijden van de ene vorm van geweld (mishandeling, verwaarlozing, enz.) en niet de andere, is een beschamend idee. Een beschaafde samenleving moet opkomen voor de belangen van iedereen die dat niet zelf kan, ongeacht de soort. Dieren behoren tot de meest weerlozen in ons midden en zij kunnen volgens mij wel wat extra bescherming gebruiken.

maandag 6 december 2010

Gorilla in Blijdorp


Wie tussen mens en dier een diepe kloof veronderstelt, blijft zitten met een woest landschap, want er zijn tien miljoen diersoorten die elk door hun kloven van de andere zijn gescheiden
Midas Dekkers

Foto: © B.J. de Jong http://infocast.nl

zondag 14 november 2010

Aangehaald

‘Terwijl dieren zich aanpassen aan de wereld om te overleven, veranderen mensen de wereld teneinde méér te zijn’
P. Freire

Jagerslatijn


Al mijmerend over de samenstelling van mijn kennissenkring, vraag ik mij af of ik ook jagers ken. Ik tel in gedachten diverse koopjesjagers, een of twee carrièrejagers en zelfs een enkele rokkenjager, maar mensen die dieren de dood in jagen, die ken ik niet. O ja, ik heb een verloren neef die zijn eigen steaks schiet in het diepe zuiden van de Verenigde Staten.

Zou ik niet in de Randstad wonen, maar in Gelderland of Twente, dan zou de kans dat ik jagers zou kennen alweer een stuk groter zijn. Er zijn er tenslotte zo’n 28 duizend in Nederland; toch al gauw 1 op 590 inwoners.

Jagers zien zichzelf graag als ‘beschermers’ van de natuur. Omdat in ons land de wolf in de achttiende eeuw al vakkundig werd uitgeroeid, vervullen zij graag de vacature van toppredator. Zonder hun inzet zouden de wildpopulaties volledig uit de klauwen lopen. Dat de jacht processen in de natuur en het natuurlijke gedrag van de ‘prooi’dieren ingrijpend verandert is niet belangrijk.

Nederland telt veel meer jachtlustigen dan plaatsen waar gejaagd mag worden. Daarbij gaan jagers niet met pensioen en komen er wel steeds jonge jagers bij. Het jachttoerisme ligt dus voor de hand. Voor een bedrag van 899 euro mag je drie dagen lang onbeperkt zwijnen en roofwild over de kling jagen aan de andere kant van de grens bij Idar Oberstein en Hundsbach. Lunch, diner en overnachtingen inbegrepen.

Opvallend in dit verband is dat de laatste tijd opeens wel erg veel stemmen opgaan om preventief te gaan afschieten in de Oostvaardersplassen. ‘Je moet er toch niet aan denken dat die dieren aankomende winter van de honger creperen!’ Brengen ze gelijk ook nog wat op, want wild heeft een grote economische waarde.

Het zou toch zonde zijn, al die heerlijke heckrunderlapjes, konikpaardenworstjes en hertenbiefstukjes die daar zomaar liggen weg te kwijnen...

Met dank aan Marcel Vossestein voor de achtergrondinformatie

woensdag 10 november 2010

Aangehaald

'Het is echter duidelijk, dat in onze tijd het overdragen van positieve gevoelens steeds zwakker, zeldzamer en vluchtiger wordt; het wordt trouwens door de intellectuelen belachelijk gemaakt. Daarentegen is de overdracht van negatieve emoties buitengewoon krachtig, en wanneer die bekritiseerd wordt, doet men dat heel selectief. Overdracht van het negatieve vindt altijd een gunstig onthaal.'
René Girard, Franse letterkundige

zondag 7 november 2010

De Geit


Op mijn lijstje van meest favoriete dieren staat al sinds Dekkersheugenis De Kat op nummer 1, op de poot gevolgd door De Geit. Geiten zijn katten op hoeven; dezelfde eigengereidheid, dezelfde nieuwsgierigheid. Ik ben er dol op. Omdat het houden van een geit in de achtertuin niet erg praktisch is, heb ik een kat en ga ik ‘mijn’ geiten een paar keer per week bezoeken in het park.

Nell van restaurant De Gulle Waard in Winterswijk is ook dol op geiten. Slow gestoofd of gedroogd als ham. ‘Glorieus vlees’, volgens de recensent van de Volkskrant. Ik moet hem op zijn woord geloven, want zoals de meeste Nederlanders, heb ik nooit geit gegeten. Toch vreemd in een land waar de intensieve geitenhouderij al jaren explosief groeit. De ‘geitocide’ van vorig jaar heeft dan wel even roet in de geitenmelk gegooid, maar nu staatssecretaris Bleker het ‘levenslange’ fokverbod met jonge geiten gaat opheffen, is het weer back to business.

Die business is zuivel: geitenmelk en -kaas, niet geitenvlees. Maar er kan geen zuivel zijn zonder een regelmatige stroom babygeiten, en de helft daarvan zijn nu eenmaal jongetjes. Vele duizenden per jaar. De bokjes gelden als waardeloos restproduct en verdwijnen kort na hun geboorte naar een mesterij of in de vrachtwagen richting Zuid-Europa. Daar lusten ze er wel ham van, of kotelet.

Het transport van levende dieren door de hele Europese Unie is een van de meest dieronvriendelijke kanten van de bio-industrie. Wat te doen? De keuze komt neer op het wel gaan eten van De Geit, of het niet meer eten van de kaas van die geit, waarbij keuze 1 voor deze vegetariër uiteraard geen optie is. Maar misschien is een betere vraag of in een land waar er nauwelijks koks als Nell te vinden zijn überhaupt wel een intensieve geitenmelkindustrie thuishoort.

maandag 1 november 2010

Aangehaald

‘All animals are created equal, but some are more equal than others’
George Orwell, uit: Animal Farm

Gij zult niet doden


Het zesde gebod is niet het moeilijkste gebod van de tien om je aan te houden. Veruit de meeste mensen gaan door het leven zonder een medemens om te brengen. Ik moet bekennen dat ik er ooit wel moordlustige fantasieën op nahield, zeker waar het ging om een bepaalde (nu al jaren ex-)collega, maar om ze ook uit te voeren leek me toen niet zo’n goede carrièrezet.

Het naleven van het door mij ingestelde gebod 6a: ‘Gij zult ook geen dieren doden’ lukt ook heel aardig. Ik heb zelden moedwillig een dier gedood. Eten doe ik ze ook niet, want ook een dier laten doden zodat ik het kan opeten, valt onder nummertje 6a. Wilde ik vroeger in de lente nog wel eens een massaslachting aanrichten onder legers vraatzuchtige weekdieren in mijn tuin; tegenwoordig hebben zelfs slakken niets meer van mij te vrezen.

Op dit moment genieten nog niet alle ongewervelden bescherming onder het gebod. Muggen verdienen wat mij betreft de doodstraf als zij zich binnen de klamboe in mijn slaapkamer wagen. Wezens die mijn bloed, of nog erger dat van huisgenoot Scarface willen drinken, maken een grote moordzucht in mij wakker. ’s Avonds doorzoek zijn vacht met eenzelfde verbetenheid als waarmee mariniers het Tora Bora-gebergte uitkammen op zoek naar Bin Laden.

En krijg ik dan zo’n bloeddorstige creepy crawler te pakken, dan gooi ik hem met plezier in een bakje kokend water; iets wat ik een kreeft of garnaal nooit zou aandoen. Maar als ik moet kiezen tussen het welzijn van mijn maatje en het leven van een vlo, dan kies ik voor het eerste. Geen twijfel over mogelijk. Een bekering tot jaïnist zit er dus nog even niet in...

vrijdag 22 oktober 2010

Al te bont!?


Sinds een maand is kraken verboden in Nederland. Dit terwijl het nog niet zo lang geleden gezien werd als een heilige plicht om het grote maatschappelijke onrecht van leegstand te bestrijden. Politici mogen nu dingen roepen waarvoor ze 15 jaar geleden een veroordeling aan hun broek hadden gekregen. Wat acceptabel is of ongepast staat niet vast en met een veranderende tijdgeest kunnen gevoeligheden veranderen in ongevoeligheden en andersom.

Mode is per definitie veranderlijk, maar ook hier kan er sprake zijn van veranderende gevoeligheden. Dit geldt zeker voor bont. In de jaren tachtig/negentig was het dragen van bont uit den boze. Trotse bezitters van bontjassen konden zich alleen binnenshuis of op de meest elitaire gelegenheden in hun dierenvelletjes hullen. Op straat liep de bontdrager minimaal het risico om op zijn kledingkeuze te worden ‘aangesproken’. Bont dragen werd door de meerderheid gezien als not done.

Tijdens zijn recente wintershow showde Mart Visser diverse winterse creaties met bont. Alleen al met deze collectie is deze zelfbenoemde ‘materialenfreak’ in zijn eentje verantwoordelijk voor de wrede dood van honderden chinchilla’s. Toute bekend Nederland verdrong zich langs de catwalk om zich aan al dat prachtigs te vergapen.

Afgelopen zaterdag telde ik tot mijn schrik in de gauwigheid drie jassen met bontkragen in een – zeker niet trendy – Dordts café. Gesneden uit de ruggen van een van de honderden wasbeerhonden die een paar maanden geleden gedumpt werden langs de A2 wellicht?

Bont is ‘gewoon’ geworden en weinigen schamen zich er meer voor om het te dragen. Vele miljoenen dieren zijn dit jaar na een kort en miserabel leven op een uiterst pijnlijke wijze omgebracht om tegemoet te komen aan de nieuwe modetrend. Ontwerpers, fokkers, in- en verkopers, kopers en dragers wassen hun handen in onschuld. Bont is in de mode en de mode moet je volgen, toch? Hen treft geen blaam: de dieren zijn simpelweg slachtoffers van de tijdgeest.

vrijdag 8 oktober 2010

Kortafje

Zorgverzekeraars klinken steeds meer als politici. Je hoort alleen van ze als het tijd is om te kiezen en ze weten precies wat goed is voor mij, voor u en zelfs voor Nederland.

donderdag 7 oktober 2010

Aangehaald

‘Theorieën zijn altijd voorlopig. Ze kunnen nooit volledig “bewezen” worden, enkel gefalsifieerd’
Mark Van Hoecke

woensdag 6 oktober 2010

Stuur nú een brandmail aan de ChristenUnie


Dat nertsenfokverbod moet er komen!

Brabantse katten vogelvrij


De Provincie Noord-Brabant moet haar opdracht aan (hobby)jagers intrekken om alle ‘verwilderde’ huiskatten af te schieten. Het doodschieten van ‘verwilderde’ huiskatten is de zoveelste uitwas van het faunabeheer van de overheid. Wij vragen een ander beheer: zonder geweer.
Klik hier voor meer informatie over de petitie.

maandag 4 oktober 2010

Aangehaald

‘Wreedheid jegens dieren is één van de meest kenmerkende zonden van een gemeen en onedel volk’
Alexander von Humboldt

zondag 26 september 2010

TT-café


KortwegDekker verkeert niet vaak onder de mensen en al helemaal niet onder exemplaren van de onbekende soort. Dus toen Stadswandelaar mij vroeg om mee te gaan naar een TT-café, was ik daarvoor wel te porren. TT hoor ik je denken? Motoren, zij? Wees gerust, het café is niet eens bereikbaar over de weg, laat staan per motor.

Op de afgesproken tijd stond ik op een aanlegsteiger aan de rand van de Hollandse Biesbosch. Al snel verscheen de Heen en Weer Wolf met zijn schipper om de bocht in de rivier. Hij bracht ons naar het schiereiland aan de overkant, waar het natuurvriendenhuis ‘De Kleine Rug’ ligt. Dit is ook de plek waar het Transition Town Drechtsteden-zaadje moet ontkiemen, groeien en tot wasdom komen.

Naast de kruiden- en groentetuin, op een steiger op de scheiding tussen land en water, maakte ik kennis met een divers gezelschap. Gelijkgestemden die geïnteresseerd zijn in een gezondere en eerlijkere levensstijl. Mensen die vinden dat hun voetafdruk op deze aarde kleiner kan. Daar, onder het licht van een bijna volle maan, op de grens van zomer en herfst, genoot ik van de rivier, een glas wijn en inspirerende gesprekken.

Later die avond reed ik eindeloos rondjes in de wijk op jacht naar een parkeerplek. Uiteindelijk vond ik er vele straten verder een. Toen ik afsloot, zag ik een slak langzaam langs het bedauwde pantser van mijn bestelauto naar beneden glijden. Meegelift uit de Biesbosch. Terwijl ik me al verheugde op een volgend TT-café, is er voor hem geen weg terug. Hij zal zijn geluk in de stad moeten beproeven, als city slicker.



Transition Towns (TT’s) zijn lokale gemeenschappen (grote en kleine steden, dorpen, wijken, eilanden) die zelf aan de slag gaan om hun manier van wonen, werken en leven minder olieafhankelijk te maken. Piekolie en klimaatverandering zijn de belangrijkste drijfveren om in actie te komen voor verandering van onderop. TT’s werken aan oplossingen en laten zien hoe je die zelf organiseert. Het TT-concept doet een beroep op de eigen inzichten, wijsheid, creativiteit en ervaringen van gewone mensen en zijn gebaseerd op de kracht van de lokale gemeenschap.

donderdag 23 september 2010

Geknipt!

Misdadige hulp’ noemt de Vereniging tegen de Kwakzalverij de donaties die de Triodos Foundation deed voor de herbouw van een acupunctuurkliniek in Indonesië en een opleiding voor homeopathie in Kenia. De bank verdiende er een nominatie mee voor de Meester Kackadorisprijs. Dit is de prijs die de vereniging jaarlijks uitreikt aan een persoon of instelling die het meest de kwakzalverij bevorderd heeft.
Tja, homeopathie is natuurlijk een veel grotere bedreiging voor de mensheid dan de clusterbommen en ander wapentuig waarin de ‘reguliere’ banken beleggen.

woensdag 22 september 2010

zondag 19 september 2010

vrijdag 10 september 2010

Fashion victims


Lady Gaga is über cool; zo veel weet ik nog net van de internationale showbusiness. Ze durft ook alles aan te trekken en er gaat geen week voorbij of ze paradeert in een uitzinnige creatie over de een of andere rode loper. Maar als je zo over the top bent, is het lastig om op te blijven vallen. Om steeds weer iets te verzinnen waarmee je jezelf in de kijker kunt kleden. Daarbij is niets taboe en is er altijd wel ergens een grens te vinden die verlegd kan worden. Was dat wat ze dacht toen ze haar outfitje voor de cover van de Vogue Hommes Japan koos?

Nieuw is haar idee om zich te hullen in een ‘vleesbikini’ niet. Tyra Banks deed het al eerder in America’s Next Top Model. Zij liet de wannabe topmodelletjes, slechts gekleed in stukken rauw vlees, poseren in een slachthuis. De dieren die metamorfoseerden in deze weinig verhullende ‘kledij’ zal het worst wezen. Wat maakt het uit of je verdwijnt in het een of andere maag-darmkanaal of dat je eindigt als guitig hoofddeksel op Lady Gaga’s geblondeerde lokken?

De dierenrechtenorganisatie Peta kan het wel schelen: ‘No matter how beautifully it is presented, flesh from a tortured animal is flesh from a tortured animal. Meat represents bloody violence and suffering, so if that’s the look they were going for – they achieved it.’ Ik had het niet beter kunnen zeggen. Het gebruik van vlees als fashion statement dient geen ander doel dan te schokkeren. En het leven van productiedieren is al schokkend genoeg.

What’s next? Een fotoshoot op een Chinese bontfarm? De bloederige vachten van levend gevilde dieren om bevallige modellenschoudertjes gedrapeerd? Modellen verleidelijk badend in dierenbloed? De meiden die meedoen aan Benelux’ next top model zijn gewaarschuwd. Volgens presentatrice Daphne Deckers wordt de serie ‘dit seizoen nóg extremer’: de meiden moeten in ieder geval poseren tussen karkassen in een koelcel. Hoe cool is dat?

zondag 22 augustus 2010

Vakantiewerk


Tijdens de grote vakantie was het weer alle pootjes uit de witte bontmouwen voor huisgenoot Scarface. Zelfs deze van nature luie je-weet-wel-kater ontkomt er soms niet aan zich in het zweet te werken. Je kunt het gerust een vakantiebaan noemen!

In onze straat wonen verantwoordelijke kattenmoeders- en vaders, die tijdens hun verblijf in den vreemde voor de thuisblijvende viervoeters netjes tafeltje-dek-je hadden geregeld. Met de zorg voor de inwendige poes zat het dus wel snor, maar de meeste zichzelf respecterende katten kunnen nu eenmaal slecht zonder hun dagelijkse portie TLC en menselijke aanbidding.

Nu is het in de Hof van Dekker ook buiten de vakanties fijn toeven, maar als de eigen familie om onverklaarbare redenen niet meer thuiskomt om je geregeld aan te halen, dan is de oplossing om wat vaker bij de buurbaas aan te kloppen. Dit tot groot chagrijn van Scarface, die zijn territorium (en baasje) niet graag deelt met andere aaizoekers.

Eigenlijk was hij fel tegen de extra aanloop, maar in zijn eentje was het onbegonnen werk om alle in- en uitgangen naar zijn tuin voortdurend te bewaken. Pfff! Zelfs een stoere ex-zwerver heeft maar twee paar klauwen om in te zetten. En dan ook nog al die extra patrouilles om te lopen ’s nachts... Hij beperkte zich dus noodgedwongen tot het uitdelen van enkele strategische tikken.

Gelukkig zijn sinds een week of wat alle baasjes weer netjes teruggekeerd op het eigen nest en zoeken Truus, Guus, Bubbles, Goofy en een stuk of drie vooralsnog naamloze buurtpoezen hun heil vooral weer op eigen bodem. De rust in de tuin is voorlopig weergekeerd. En Scarface? Die is nu wel heel dringend aan vakantie toe.

donderdag 19 augustus 2010

Aangehaald

‘Bull fighting is not a sport. It was never supposed to be. It is a tragedy’
Ernest Hemingway (1899-1961)

'Mooie' dood?


Men neme een jong dier. Je geeft hem dagelijks lekker en gezond voer en laat hem naar hartenlust buiten spelen. Het dier heeft een fijne jeugd en groeit op tot een prachtig en door en door gezond beest. En als hij dan groot genoeg gegroeid is en in de kracht van zijn leven, maak je hem dood. Niet omdat je zijn vlees nodig hebt en ook niet snel en humaan. Nee, je gebruikt een eeuwenoud ritueel om hem langzaam maar o zo ‘kunstzinnig’ te doden. Het schouwspel van zijn doodsstrijd is zo indrukwekkend dat mensen er zelfs voor willen betalen om het te zien.

Zielig voor het dier zegt u? Welnee joh! Hij heeft toch een waanzinnig leven gehad? Hij heeft het best mogelijke voer gegeten en veel tijd in de buitenlucht doorgebracht. De dokter kwam zelfs langs, elke keer als hij iets mankeerde. Kortom: een mooier leven had hij zich niet kunnen wensen en menig productiedier zou jaloers op hem zijn. Zijn dood is een kunstwerk en hij die hem doodt een artiest.

Klinkt dit u logisch in de oren? Toch is het een van de argumenten die nog steeds in de strijd gegooid worden door voorstanders van stierenvechten en andere wrede fiesta’s. ‘Het dier heeft een mooi leven gehad.’ En dat geeft mij het volste recht om hem intens en langdurig te laten lijden op weg naar zijn dood.

Het wrange van overtuigingen is, dat als je ze maar vaak genoeg herhaalt, ze vanzelf waarheid worden.

woensdag 18 augustus 2010

Aangehaald

De natuur overtreedt nooit haar eigen wetten
Leonardo da Vinci (1452-1519)

Kaalslag


Er heerst een gevaarlijke en uiterst besmettelijke ziekte in mijn wijk die vooral de kop opsteekt in vakantietijd. De ziekte heeft inmiddels epidemische vormen aangenomen en lijkt niet meer te stuiten. Tuinen worden leeggerukt, planten en bomen ontworteld, die vervolgens gevoerd worden aan opengesperde en onverzadigbare groenbakmuilen. Het ruimen gebeurt met een passie alsof er een leger Oost-Aziatische boktorren opmarcheert naar de poorten van de buurt.

Geen sprietje mag er blijven staan. Dood aan het groen! Een paar dagen na de kaalslag arriveert er onveranderlijk een vrachtwagen met ettelijke kubieke meters zand en een pallet met – dit jaar meest – antracietkleurige betontegels of Chinees hardsteen. De tuintjes worden van voor naar achter, van links naar rechts bestraat. Meestal vindt een enkele pot met een per seizoen te vervangen plantje nog asiel in de grijze vlaktes.

Mijn natuur- en tuinlievende hart bloedt, want dit verschijnsel zal zich waarschijnlijk niet alleen in mijn buurt voordoen. Ik geef toe dat postzegels gerooid stadsgroen niet zo tot de verbeelding spreken als voetbalvelden aan gekapt tropisch bos, maar is het resultaat niet hetzelfde? Een levenloze woestijn van asfalt en beton rukt alsmaar verder op in onze binnensteden en Vinex-wijken.

Waar blijven Greenpeace en het Wereld Natuur Fonds? Heeft de stadsnatuur dan helemaal geen bescherming nodig? Is de trend van de onderhoudsvrije betontuin überhaupt nog te stoppen? Namens de vogels, vlinders, egels en de rest van onze stedelijke flora en fauna doe ik snel een schietgebedje: Lieve wie u dan ook wezen mag. Kunt u ervoor zorgen dat de wilde tuin snel weer snel in de mode komt?

zondag 15 augustus 2010

Aangehaald

‘Er is een lang leven voor nodig om de gevolgen van de opvoeding geheel te boven te komen’
Jan Greshoff, Nederlands schrijver en letterkundige (1888-1971)

Schoolvakantie


'Dean! Hoe vaak heb ik nu al gezegd: NIET spetteren! Nog één keer en ik laat het badje leeglopen!' Ik neem een slok van mijn roseetje en glimlach. Een klein kind in een badje in de tuin zetten en het dan vertellen dat het niet mag spetteren, lijkt me net zo gedoemd te mislukken als dat je het zou opdragen niet meer te groeien. Het is een zomerse zondagmiddag, het is al wekenlang vakantie en de buurtkinderen brengen het grootste deel van hun dagen buiten door, al dan niet onder het toeziend oog van hun ouders.

Vakantie, de meeste mensen kijken er het hele jaar naar uit, maar eenmaal gearriveerd kan zij een grotere bron van stress zijn dan het werk. Mama’s en papa’s, ouders en kids, ze zijn 24 uur per dag tot elkaars gezelschap veroordeeld en dat leidt niet altijd tot harmonieuze taferelen. Als er al relatieproblemen bestonden, is de vakantie vaak hét moment dat emmers overlopen en scheidingsknopen worden doorgehakt. Ook de communicatie tussen ouders en kinderen verloopt na een paar weken vrij soms allesbehalve liefdevol.

Begrijp me goed: ik heb bewondering voor mensen die kinderen grootbrengen. Ik moeder alleen over katten en die schreeuwen niet als ze spelen en spetteren niet in poezenbadjes. Wat wel overeenkomt is dat zowel dieren als kinderen spiegelen hoe ‘de baas’ zich voelt. De stemming van de ouder slaat direct over op het kind. Is een kind druk en luistert het slecht, dan zou een ouder er dus goed aan doen om zélf een time-out te nemen om het eigen gedrag te corrigeren, maar in de hitte van de opvoedstrijd is dit vaak het laatste dat in een ouder zou opkomen.

‘Wel G...#$%^&*^%&. DEAN!!!’

Het is allang schoolvakantie en ik vraag me af hoeveel ouders (én kinderen) stiekem de dagen tellen tot het moment dat de schooldeuren weer opengaan. Ondertussen hopen poezelige huisgenoot Scarface en ik op een mooie en vooral stille nazomer.

Deze column is ook gepubliceerd in De Pers van 16 augustus 2010.

woensdag 11 augustus 2010

Aangehaald

‘Een sociaal dier is gedoemd de hele dag te kiezen. Nu eens moet hij het algemeen belang voor laten gaan, dan weer eens zijn eigen. Zo wordt elk dier een politicus’
Midas Dekkers

Politiek dier


Terwijl veel Nederlanders zich nog op de camping vermaken met de Millenium Trilogie, gebruik ik de vrije uurtjes deze zomer om mijn hersencellen vol te pompen met meer educatieve lectuur. Ik heb voor dit doel zelfs een leesstoel aangeschaft, met eronder een stapeltje dieren-, (cultuur)psychologie- en dierenpsychologieboeken. Het eerste leesvoer dat ik op mijn splinternieuwe deckchair heb verorberd is Chimpanseepolitiek. Dat leek me gezien de in volle gang zijnde formatie een aardige keuze.

En boy, was het leerzaam! Ook in Burgers’ Zoo (toen nog minder modernistisch ‘Burgers Dierenpark Arnhem’ genoemd) werd eind jaren zeventig – de periode dat de gebeurtenissen in het boek plaatsvinden – volop politiek bedreven. Het eerste deel van het boek beschrijft twee machtswisselingen, waarin het vooral draait om het driemanschap Yeroen-Luit-Nikki. Door middel van wisselende allianties komen alle drie de dominante mannetjes een keer aan de macht, hoewel ze als leider niet allemaal even succesvol blijken.

Apen hebben geen blackberry’s en doen niet aan twitteren, ze kunnen zelfs niet praten, maar het politieke proces verschilt nauwelijks van wat we dagelijks bij Nova/Den Haag Vandaag kunnen aanschouwen. Ook zonder gadgets kun je imponeren, manipuleren en strategieën plannen. Met Chimpanseepolitiek heeft Frans de Waal een fascinerend verslag geschreven over coalitievorming met loyale en minder trouwe bondgenoten, machtstrijd en mannelijke dominantie. Politiek is ook voor onze chimpanseenichten en – vooral – -neven een uiterst serieuze aangelegenheid.

Ik heb altijd geloofd dat de verschillen tussen mens en dier (en dan zeker tussen ons en onze nauwste verwanten de chimpansees) vele malen kleiner zijn dan velen verkiezen te geloven. De Waal toont aan hoevéél we op elkaar lijken. Of zoals hij het zelf zegt: ‘Toen Aristoteles de mens een politiek dier noemde, kon hij niet weten hoezeer hij in de roos schoot.’

Volgens de flaptekst raadde Newt Gingrich het boek aan als verplichte kost voor politici toen hij voorzitter was van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Misschien moeten de politieke dieren die het Binnenhof bevolken het boek snel ook nog even lezen, dan wordt er in de volgende regeringsperiode misschien eens echt werk gemaakt van dierenrechten en dierenwelzijn.

vrijdag 6 augustus 2010

Aangehaald

‘De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht’
Mahatma Gandhi (1869-1948)

zondag 1 augustus 2010

Bloed en zand


Fantastisch dierenwelzijnnieuws deze week! Op het zand van de enige nog in gebruik zijnde arena van Catalonië, La Monumental, zal binnenkort geen stierenbloed meer vloeien. Op 1 januari 2012 komt er in de autonome Spaanse regio een eind aan de geritualiseerde dierenkwelling die stierenvechten heet. Catalonië volgt daarmee het voorbeeld van de Canarische Eilanden, waar deze vorm van marteling bijna twintig jaar geleden al werd verboden.

Het verbod betekent missione [genade] voor de ongeveer honderd Catalaanse vechtstieren die elk jaar het leven laten in deze arena in Barcelona, ter vermaak van meest buitenlandse toeristen die wat Spaanse ‘cultuur’ willen opsnuiven. Zij verwachtten een cultureel schouwspel van kunst, dans en machismo; ze zagen een twintig minuten durende doodstrijd van een groot en machtig dier.

De beslissing van het Catalaanse parlement betekent niet alleen een grote overwinning voor de dierenbeschermingsorganisaties, waaronder het Spaanse Prou! [Genoeg!], die 180.000 handtekeningen hadden ingezameld om een verbod in het parlement in stemming te brengen. Het is ook het beste bewijs dat dierenbeschermers overal ter wereld, door gebruik te maken van burgerinitiatieven en petities, een einde kunnen maken aan eeuwenoude gebruiken die bol staan van het dierenleed.

zaterdag 24 juli 2010

Varkentjes in nood


In een eerder leven vertelde ik mijn verhaaltjes met verf. Ik schilderde over reizen in verre buitenlanden, maar ook over menselijke emoties. Mijn schilderijen waren regelmatig te zien in galeries en ziekenhuizen en af en toe gaven ze de broodnodige kleur aan saaie bedrijfsrestaurants. Eén keer moest ik na een week mijn schilderijen alweer gaan ophalen, toen een paar mensen bij de baas hadden geklaagd dat hun boterhammetje ineens minder lekker smaakte bij de aanblik van een serie schilderijen over mensen en oorlog. Vooral het schilderij 'Onmacht' bleek te intens voor de magen van enkele medewerkers. Begrijpen deed ik het niet, maar ik was er trots op dat ik er blijkbaar in was geslaagd om diepe emoties te vertalen in beelden.

Het gebeurde jaren geleden, maar de herinnering kwam weer bovendrijven toen ik krantenartikelen tegenkwam over 'kwetsende biggetjes'. Als ik heel diep nadenk over waar ik liever niet naar kijk als ik in de wachtkamer van een ziekenhuis zit, kan ik heus wel een paar voorbeelden verzinnen, maar kleurige - haast kinderlijke - schilderijtjes van biggen horen daar zeker niet bij. Voor gisteren zou ik gedacht hebben dat het onmogelijk zou zijn om ook maar één persoon te vinden die zich daar beledigd door zou kunnen voelen. Maar ik had het mis. Er was er toch eentje. In Leerdam of all places.

Het was niet dat de gevoelige ziel zelf iets had tegen felroze biggetjes, maar omdat zijn of haar islamitische medeburgers daar wel eens aanstoot aan zou kunnen nemen. De ‘klacht’ veroorzaakte grote paniek onder de leidinggevenden van de Lingepolikliniek, angstig als ze waren voor hordes moslims die bewapend met heilig vuur de wachtkamers zouden komen bestormen. De vrolijke varkentjes werden onmiddellijk en zonder pardon afgevoerd via de achterdeur.

Het gevaar voor onze vrijheden wordt niet gevormd door mensen die zich uit een diepgevoelde – en vooral persoonlijke – overtuiging door iets gekwetst voelen, maar door hen die uit een doorgeslagen politiekcorrectheid voor anderen bepalen waaraan zij aanstoot zouden moeten nemen.

woensdag 14 juli 2010

Aangehaald

‘There is a passion for hunting something deeply implanted in the human breast’
Charles Dickens (1812-1870)

dinsdag 13 juli 2010

Walvisleed


Na de beschamende vertoning vorig jaar tijdens de milieutop in Kopenhagen, is pas ook de walvisconferentie in Adagir, Marokko jammerlijk mislukt. Zoals de gewoonte is bij dit soort toppen, werd er gepraat, gediscussieerd, onderhandeld en nog een beetje meer gepraat, terwijl de uitkomst van tevoren al vaststond. IJsland, Noorwegen en – vooral – Japan hadden de harpoenen allang weer uit het vet gehaald voor een volgende massaslachting.

Even voor de duidelijkheid: de Internationale Walvisvaart Commissie (IWC), de organisator van de conferentie, is niet opgericht om de walvisvaart te stoppen, maar om de jacht te reguleren om zo overbejaging (en uiteindelijk uitsterving) te voorkomen. Zo stelde de IWC in de jaren tachtig een tijdelijk verbod op de commerciële jacht (een moratorium) in. Jagen op walvissen mocht nog steeds, zolang het maar in naam van de wetenschap gebeurde.

IJverige wetenschappers hebben er sindsdien voor gezorgd dat de walvisvleesschappen van de Japanse en Noorse supermarkten (IJslanders zouden het vlees niet eens lusten!) nooit leeg raakten. Onder het verbod was zelfs jagen in beschermde walvisreservaten geen probleem. Zoals zo veel internationale verdragen bleek het moratorium in de praktijk een wassen neus.

Japan speelt het machtsspelletje het beste en houdt de rest van de wereld in een wurggreep. Wat zich tijdens de conferentie afspeelde laat zich nog het best vergelijken met het gedrag van een straatbende. Een of twee gewetenloze bullebakken ranselen een slachtoffer af dat zich niet kan verweren; een klein groepje opportunistische meelopers hebben zo hun eigen redenen om ook een paar klappen uit te delen. En de meerderheid kijkt zwijgend toe terwijl het slachtoffer langzaam doodbloedt.

dinsdag 6 juli 2010

Aangehaald

‘Hoewel de jagers door voortdurend op jacht te gaan en wild te eten, niets anders bereiken dan dat ze verdierlijken, menen zij dat ze het leven van een prins leiden’
Erasmus, uit: Lof der zotheid (1511)

Jaar van het wilde zwijn


Alle dieren verzamelden zich op een open plek in het hart van het grote dierenbos. ‘Heb je het al gehoord?’ Het getwitter en gekwetter was niet van de lucht. ‘Het everzwijn is dier van het jaar 2010 geworden!’ De dieren waren blij voor hun stoere, slimme vrienden. Ze hadden het verdiend. Ze waren het er al snel over eens dat er een groot feest moest komen, met de evers als stralend middelpunt. Opgewonden gingen ze op pad om de nodige voorbereidingen te gaan treffen.

Ondertussen waren voorbij de boomgrens de welgestelden en de mannen van stand bijeengekomen in het café op het dorpsplein. ‘Die vraatzuchtige wezens vreten onze akkers kaal’, riep de boer. ‘Dat ongedierte heeft mijn tuin omgewroet’ klaagde de vrouw van de dokter, ‘en ze zijn daarbij ook een gevaar op de weg!’ De familie Ever was te groot geworden, vonden ze allen. ‘Die lastpakken hebben zich weer niet gehouden aan de afgesproken geboortecijfers’, voegde de burgemeester er nog aan toe. De notabelen waren het er al snel over eens dat een dergelijke ongehoorzaamheid niet ongestraft kon blijven.

Onder het genot van menig borreltje werd er gedebatteerd, gedelibereerd, gewikt en gewogen. Maatwerk moest het worden. Het duurde niet lang of het lot van acht van elke tien zwijnen in het bos was bezegeld. Opgewonden spoedden de mannen zich naar huis. Er was werk aan de winkel! Messen moesten geslepen; geweren gepoetst en geolied tot ze blonken. Stiekem likten ze aan hun lippen bij de gedachte aan al die overheerlijke zwijnenboutjes die binnenkort hun dis weer zouden opluisteren.


Het was een paar dagen later en de avond van het grote feest was eindelijk aangebroken. Vol opwinding waren alle dieren, keurig gepoetst en gevlooid samengekomen in het hart van het grote dierenbos en begon het wachten op de eregasten, de dieren van het jaar 2010.

dinsdag 29 juni 2010

Aangehaald

‘Wild animals never kill for sport. Man is the only one’
James Anthony Froude (1886)

Oranjekoorts


Q-koorts, knokkelkoorts, vogelgriep en SARS, het zijn zomaar een paar voorbeelden van de ziektes die van dier op mens kunnen overslaan. Met ziektes die van mens op dier overspringen was ik minder bekend (hoewel ik uiteraard niet uitsluit dat ze bestaan), totdat de gevreesde en periodiek voorkomende Oranjekoorts een paar weken geleden opeens weer de kop opstak.

Oranjekoorts wordt veroorzaakt door een nog onbekend, maar hoogst besmettelijk virus dat zich uitsluitend van mens op mens verspreidt. Het beperkt zich meestal tot het voetbalminnende deel van de bevolking, maar eens in de zo veel tijd zijn ook mensen die zichzelf gewoonlijk niet tot de voetbal-lovers zouden rekenen er uiterst gevoelig voor.

Hoewel dieren de ziekte zelf niet kunnen oplopen, blijken ze niet immuun voor de bijeffecten ervan. Een van de meest recente slachtoffers is een zilvermeeuw. Of het dier ooit weer zal kunnen vliegen (toch niet onbelangrijk voor een vogel) is nog niet duidelijk. In ieder geval één koortslijder vond het een leuk idee om het onfortuinlijke dier oranje te verven.

Een andere vorm van ‘oranjegerelateerde’ dierenkwelling is vissen met beesies. Vooral de oranje exemplaren ‘blijken ideaal lokaas’ voor het vangen van roofvissen, las ik op topvisser.nl, een site met ‘leuke en nuttige’ weetjes over vissen. Nu vermoed ik dat een snoek het niet pijnlijker vindt om gespietst te worden door een haak mét beesie dan door een beesieloos exemplaar, maar het zal ongetwijfeld een aantal geïnfecteerden op ideeën brengen.

100% onschuldig is het oranjevirus dus zeker niet. Beesies zijn in ieder geval bijna niet meer te krijgen, dus we hoeven voorlopig niet te vrezen voor het voortbestaan van de inheemse snoek. En hoewel de oranjekoortsepidemie haar hoogtepunt nog niet lijkt te hebben bereikt, is het einde ervan gelukkig al wel in zicht.

woensdag 23 juni 2010

Aangehaald

‘De dieren lijden en hun gejammer vervult de lucht. De bossen vallen ten prooi aan vernietiging. De bergen worden opengescheurd voor de metalen die in hun aderen groeien. En de mens looft en prijst degenen die aan de natuur en aan de mensheid de grootste schade berokkenen’
Leonardo da Vinci (1452-1519)

Drumsticks ‘Nepali style’


Het was in een piepklein restaurantje ergens halverwege de Annapurna Circuit-trek in Nepal, niet ver van de Thorung-La pass, dat een Nederlander een onbedwingbare trek kreeg in een gebraden kippenpootje. Na een dagenlang rantsoen van dahl bhaat leek hem dat een smakelijk hapje. De eigenaresse van het restaurant plukte een rondscharrelend kippetje van het erf en nam het mee naar de keuken om de bestelling te gaan klaarmaken. De Nederlander bleef geschokt achter. Het was toch helemaal niet zijn bedoeling geweest dat er een echte, levende kip vermoord zou worden!

Mijn leven loopt over van de morele dilemma’s, maar dit zal mij gelukkig niet overkomen. Ik eet al decennialang noch vlees, noch vis. Wellicht heeft het bezoek aan een varkensboer en een kippenlegbatterij in mijn middelbareschooltijd er iets mee te maken gehad, maar ik heb al heel jong een besluit genomen: Als ik niet kan aanzien hoe mijn gebraden kip-to-be moet leven en ik niet bereid ben om in principe het beestje in de ogen te kijken voor het geslacht wordt, dan heb ik niet het recht het te eten.

Mijn wereldreizigersdagen zijn allang vervlogen, maar deze gebeurtenis zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. Ik vond (en vind!) het onbegrijpelijk als een volwassene niet weet dat het vlees op zijn bord ooit op pootjes door het – meestal ultrakorte en miserabele – leven strompelde. Bovendien leek het leven van de kip in kwestie me best aangenaam. Dus mocht ik ooit de ontembare lust voelen om een kippetje te verorberen, dan zou een scharrelkip Nepali style zeker in aanmerking komen.

woensdag 16 juni 2010

Aangehaald

'Alle dieren behalve de mens weten dat de voornaamste plicht van het leven is ervan te genieten'
Samuel Butler (1612-1680)

Azzaro-baasje


Mannen die lekker ruiken, daar heb ik een zwak voor. Ik ben niet zo thuis in de mannengeuren, maar Azzaro is een van de luchtjes waarvan ik zeker weet dat ik erop val. Gelukkig kom ik in het wild zelden Azzaro-mannen tegen, anders was mijn leven aanzienlijk gecompliceerder uitgepakt. Het baasje van Apie, ruikt ook lekker. Ik weet niet wie hij is, maar waarnaar hij ruikt weet ik wel omdat het rode monster – waar hij blijkbaar vaak en uitgebreid mee kroelt – zijn luchtje meebrengt.

Apie is de Houdini van de buurt. Het is een ADHD-kat van een jaar of twee van – waarschijnlijk – Abessijnse afkomst die niets wil weten van welke vorm van kattenetiquette dan ook. Hij is de schrik van de kattengemeenschap en een plaag voor de bijbehorende baasjes. Hij weet zelfs keukendeuren open te wrikken en Scarface’s splinternieuwe state-of-the-art magneetkattenluikje was een paar dagen na installatie al vakkundig opengebroken.

Hij wil zo graag in mijn logeerkamer slapen, dat hij alle obstakels op weg daar naartoe heeft weten te overwinnen. Ik vergeef het hem graag, mede omdat hij zo lekker ruikt, maar huisgenoot Scarface is erg gehecht aan zijn privacy. Is hij eindelijk na een levenlang huisloosheid bekeerd tot het binnenwonen, moet hij zijn comfortabele thuis delen met een gedragsgestoorde puber zonder manieren die ook nog eens geen enkel ontzag heeft voor zijn imposante postuur of indrukwekkende littekens.

Scarface heeft geleerd de rode indringer te negeren, maar ik weet zeker dat hij tijdens zijn veelvuldige slaapsessies droomt van een Aap-vrij universum. Zijn gebeden lijken door de godin der katten verhoord te worden want er staat sinds kort een ‘Verkocht’-bord in de tuin van Apies familie. Mijn logeerkamer zal binnenkort dus wel weer vacant zijn, maar ik weet nu al dat ik mijn mysterieuze Azzaro-man stiekem toch wel een beetje zal missen.

dinsdag 8 juni 2010

Aangehaald

‘Our task must be to free ourselves... by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty’
Albert Einstein

Schokkende beelden


Jarenlang hebben ze mijn dromen bevolkt, gorilla’s die elkaar bij de voeten grepen om daarna elkaars hoofd net zo lang op de harde vloer te beuken tot ze vierkant waren. Het was een film, speciaal uitgezocht voor de feestavond van de groep jongste gymnastjes van mijn gymclub ‘Oefening Kweekt Kracht’. Een jaar of vijf moet ik zijn geweest. De beelden ‘zie’ ik allang niet meer, maar ik ben nooit vergeten hoe het voelde, de angst en de paniek als de vierkante gorillahoofden mij in mijn slaap kwamen opzoeken.

Ik begrijp de moeders die protesteerden tegen het spuit-in-oog-van-konijn-spotje van de Dierenbescherming dan ook helemaal. Dat ze de beelden te angstaanjagend vonden voor jonge kinderen. Ik ben al even geen vijf meer, maar ook ik kon het spotje maar nauwelijks aanzien. Er komt geen druppel bloed aan te pas en het gaat niet eens om levende dieren. Net als in mijn 'gymfeestfilm'...

Schokkende beelden. Als je ze eenmaal hebt gezien, is geen weg meer terug. Ze staan op je netvlies gebrand; de bijbehorende emoties geëtst in de kronkelige, chemische paden van het brein. Nog jaren later kunnen ze je opeens overvallen in je slaap, of je uit het niets bespringen als je wakker bent. Nee, voor mij is een waarschuwing bij een nieuwsbericht of een filmpje dat ‘het volgende schokkende beelden bevat...’ beslist geen uitnodiging om te kijken, maar een signaal om onmiddellijk op iets gemoedelijkers over te schakelen.

Waar ligt de grens? Kunnen we gruwelijke praktijken wel aan het licht brengen zonder gebruik te maken van schokkende beelden? Kunnen we anderen overtuigen dat er iets moet veranderen zonder misstanden in al hun ijzingwekkende verschrikking te laten zien? Hoeveel (dieren)leed kan een mens aanzien voordat hij afstompt of zijn ogen – uit zelfbescherming – voor altijd sluit voor de boodschap? Ik moet het antwoord schuldig blijven.

zaterdag 29 mei 2010

Aangehaald

‘Dieren hebben maar een fout: ze maken een god van de mens. Als atheïst zouden ze volmaakt zijn’
Charles Derennes

’s Avonds aan de keukentafel...


‘Papa?!’ ‘Ja meisje.’ ‘Papa, meneer de Uil zegt dat dieren precies als mensen zijn.’ ‘Zei hij dat? Wat een domme uil zeg! Je moet niet alles geloven wat je op televisie ziet hoor! Geloof papa nu maar, dieren zijn níét hetzelfde als mensen. Dieren kunnen niet denken, praten of voelen. Hebben we dat pas niet in de Bijbel gelezen?’

‘Ja maar papa, meneer de Uil zegt ook dat dieren mensenwensen hebben en mensenstreken!’ ‘Amelie! Nu is het genoeg geweest met al die malligheid. Uit die televisie. Onmiddellijk! Het zijn allemaal fabeltjes. Je weet wat ik eerder heb aangegeven: God heeft me zelf verteld dat het goed is dat mensen over dieren heersen.’

‘Tante Glossy, oeps, tante Gerda zei pas in de krant dat varkentjes ook een, euh, in-trin-sieke waarde hebben. Wat betekent dat papa?’ ‘Dat betekent dat varkentjes het héél fijn vinden om zo snel mogelijk héél groot te worden, zodat ze per kilo mogen knallen in de supermarkt. Geloof me kind, dat is de droom van elk klein varkentje.’

‘Geloof me lieve kind, dieren hebben echt een heel fijn leven. Wist je bijvoorbeeld dat kleine geitjes en lammetjes heel veel van de wereld mogen zien? Ze gaan gezellig met z’n allen op reis in een auto, héél ver weg. Helemaal naar waar de zon altijd schijnt! En daar mogen ze eten zijn voor hongerige kindertjes. Is dat niet mooi? En nu je spekjes opeten!’

‘Papa...?’

‘Potjandikkie Amelie! Papa wordt zó moe van al die vragen. Weet je dan niet dat ik op een missie ben om Nederland te redden? Papa doet Gods werk en ik heb wel belangrijkere dingen te doen dan naar de vragen van eigenwijze kleine meisjes te luisteren. En je weet wat papa doet met meisjes die hun snaveltjes niet willen houden... .’

maandag 24 mei 2010

Aangehaald

'De natuur kent beloning noch straffen, enkel gevolgen'
Robert Green Ingersoll

Lastpakken


Dieren, je moet er maar last van hebben. Op Terschelling durven mensen niet meer te fietsen uit angst om aangevallen te worden door een horde Schotse hooglanders, wilde zwijnen maken de wegen op de Veluwe onveilig en herten plunderen keurige voortuintjes in het schone Zandvoort. Ook vliegende dieren kunnen zich ontpoppen als lastpakken. Vogels zijn enig, zo lang ze niet poepen op heilige koeien, snoepen uit al dan niet commerciële visvijvers of boeren voor de voeten lopen.

En dan is er Gerda. Gerda heeft last van álle dieren die zich niet aan de ‘regels’ houden en die dierenbeschermers zijn helemaal een nagel aan haar doodskist. Het leven van een demissionair minister valt niet mee hoor. Ze waarschuwt locale gemeentes niet zulke watjes te zijn en snel te beginnen met het ‘beheren’ van al dat ongewenste en ongehoorzame dierentuig. Want wie weet welk een rampspoed over ons heen zal komen als wij de natuur en de dieren daarin vrij spel zouden geven.

De dieren zijn het lijdend voorwerp. Ze hebben niets in te brengen. Ze leven in de gebieden die wij afpalen en waarvan wij zeggen dat ze zich er ‘vrij’ mogen bewegen. En dan niet te veel van dattum, want de geboortecijfers en afschotquota zijn al in keiharde cijfers vastgelegd. Zo lang dieren zich gedragen en zich houden aan de regeltjes die beleidsmakers hebben bedacht, zijn ze welkom in Nederland. Stoute everzwijnen of edelherten worden onverbiddelijk afgeschoten, tenzij ze in een gemeente leven waar de softies aan de macht zijn.

Het o zo Nederlandse opgeheven vingertje geldt ook voor dieren. Pas op hoor, of ik doe je wat! En de dieren? De dieren doen wat ze altijd hebben gedaan. Ze gaan zo goed en zo kwaad als het kan hun natuurlijke gang. De natuur is tot een probleem gemaakt dat beheerst en gemanaged moet worden. De natuur wordt ontworpen op tekentafels door mensen die daarbij bedenken hoe de dieren zich in die ‘gemaakte’ wereld zouden moeten gedragen. Want het idee dat de natuur zelf wel weet hoe het moet, dat is wel heel radicaal en potentieel levensgevaarlijk, vinden velen.

donderdag 20 mei 2010

Aangehaald

'Er wordt nooit zoveel gelogen als na een jachtpartij, tijdens een oorlog en voor een verkiezing'
Otto von Bismarck (1815-1898)

Dierenkieswijzer


Politici weten alles zeker. Natuurlijk betaalt Griekenland al uw zuurverdiende belastingcentjes terug. Mét rente zelfs. Geloof me, het kost u echt h-e-l-e-m-a-a-l niks, nothing, nix, nada! Wetenschappers daarentegen, hebben de schone taak om uit te zoeken of aannames wel kloppen, en geloven de uitkomsten van hun onderzoek pas echt als anderen deze nog eens hebben weten te herhalen.

Als dus meer dan 240 hoogleraren en ruim 400 andere wetenschappers bereid zijn om een pleidooi te ondertekenen voor een duurzame veehouderij, in een poging om een einde te maken aan ‘de georganiseerde onverantwoordelijkheid’, dan ben ik geneigd deze mensen zeer serieus te nemen.

Onze minister van LNV ziet het allemaal niet zo somber. Geloof die luizen in de pels-wetenschappers maar niet lieve mensen. Kijk toch eens naar die práchtige kipvriendelijke Rondeelstal. ’t Is werkelijk hemel op aarde voor kippetjes! Dat er voor elke gelukkige kip in Barneveld meer dan drieduizend soortgenoten in hun korte, miserabele leven nooit iets anders voelen dan hun eigen poep tussen hun tenen, is een boodschap die een positief ingestelde politica in verkiezingstijd liever niet uitdraagt: ‘We zijn al een heel eind op weg.’

Kippen kunnen niet kiezen, maar de duizenden mensen die hun steun betuigden aan het pleidooi van de wetenschappers kunnen dat wel. Laten wij ons stemrecht gebruiken op 9 juni. Geloof politici niet op hun woord. Het zijn ook maar mensen, dus het is niet geheel uit te sluiten dat zij in verkiezingstijd een piepklein beetje spinnen, jokken of de zaken net iets rooskleuriger voorstellen dan dat ze zijn.

Dus als uw partij zegt de dieren en de natuur een warm hart toe te dragen, kijk dan voor de zekerheid nog even op de diervriendelijke barometer of dat wel klopt. Want zoals Amerika’s nationale biechtstoel Dr Phil regelmatig predikt: ‘The best predictor of future behavior is past behavior.’ Dat lijkt me helemaal geen slecht stemadvies.

zondag 16 mei 2010

Aangehaald

‘Het verschil tussen mensen en dieren is dat dieren naar de stem van hun instinct luisteren en mensen niet naar de stem van hun verstand’
Cees Buddingh (1918-1985)

Kopieergedrag


Verantwoord baasjesschap, het is een van de doelen waar LDN zich voor inzet. En wij niet alleen. Vele andere organisaties houden zich bezig met voorlichting zodat baasjes to be weten waar ze aan beginnen als ze een huisdier nemen. Bij de Dierenbescherming kunt u testen of u geschikt bent als baasje, de Sophia-Vereeniging voert actie op Marktplaats, zodat er geen te jonge kittens verhandeld worden en het LICG heeft zelfs een hele week voor het huisdier ingeruimd, met het thema ‘Een huisdier, iets voor jou?’.

Alle acties en campagnes te spijt, zijn er nog steeds veel te veel mensen die dieren aanschaffen die niet bij hun levensstijl passen, waarvoor ze het geld of de tijd niet hebben of waarmee ze domweg niet weten om te gaan. Hét recept voor gedragsgestoorde beestjes, wanhopige baasjes en overvolle asielen. En dan is er nog een onuitroeibaar fenomeen dat steeds weer de kop op steekt en waartegen geen voorlichtingskruid opgewassen lijkt te zijn: de neiging van mensen om elkaar na te doen.

Obama kreeg een Portugese Waterhond en de rest van de wereld wilde er ook eentje. Chihuahua Tinkerbell verwierf wereldfaam en geen enkele zichzelf respecterende Paris Hilton lookalike ging nog de straat op zonder een identiek hondje in bijpassende tas. Het stopt ook niet bij honden: de teacup pigs waren niet meer aan te slepen nadat David en Victoria Beckam ermee in de bladen stonden.

Het is mij een raadsel waarom iemand per se een bepaald dier willen hebben, alleen maar omdat iemand anders er al eentje heeft. Het brengt je vast niet dichter bij machtige wereldleiders of Amerikaanse socialites. Daarbij gaat het vrijwel altijd om speciaal gefokte ‘rasdieren’. Zelf zie ik het liefst vuilnisbakkies. Qua uiterlijk lijken ze nergens op en dat maakt ze volkomen uniek, maar dat is waarschijnlijk een tikkie té origineel voor modebewuste kopieerders en hippe trendvolgers.

donderdag 13 mei 2010

Verknipte baasjes


‘Hond met afgeknipte oren vastgebonden achtergelaten.’ Het is een klein berichtje in een plaatselijk krantje waarbij de tranen in mijn ogen springen. Dit soort dingen zie je toch alleen bij Animal Cops in zo’n deprimerende inner city als Detroit, maar toch niet in het slaperige Dordrecht? De Cane Corso, een vrouwtje, is gevonden in een park waar ze aan een speeltoestel in het speeltuintje was vastgebonden. Ze was vermagerd en haar oren waren afgeknipt. Een doe-het-zelfklus, aldus de man van de Dierenambulance die haar redde. ‘Zoiets doet een dierenarts niet.’

Als nieuwbakken LDN-columnist en novice op het gebied van honden, vroeg dit bericht om verder onderzoek. Misschien dat ik er zo achter zou kunnen komen wat een baasje in hemelsnaam bezield om zijn huisdier zo te verminken. Met één druk op de knop, staren twintig honden mij vanaf het scherm aan. Het merendeel, ontdek ik tot mijn grote schrik, zónder de mooie driehoekige, hangende oren waarmee onze lieve heer hen heeft uitgerust. In Amerika, leer ik, wordt de CC (zoals het ras bijna liefkozend wordt genoemd) niet alleen van hun oren ontdaan, maar ook van hun staart en achtertenen. Wat een ontnuchterende kennismaking met de wereld van de rashondenfokkerij.

Couperen of niet? Het is een discussie die de gemoederen blijkbaar bezighoudt. Op een forum voor liefhebbers van de CC vind ik een enquête over het onderwerp. Couperen? ‘Ja, want gecoupeerd vind ik veel mooier’, antwoordde een op de vier eigenaren. Slechts 41 procent van de respondenten zou de verminkende operatie nooit laten uitvoeren en iets meer dan een derde is een andere mening toegedaan. Dat laatste vind ik overigens opvallend, want het lijkt me een ja/nee-vraag. Couperen is in Nederland verboden weet ik nu, maar waar een wil is is een weg heeft de praktijk ons nu helaas geleerd.

Maya valt absoluut voor de gecoupeerde versie. ‘Maar ongecoupeerd vind ik ze ook mooi hoor.’ Ook Deborah vindt gecoupeerde CC’s ‘echt veel mooier’. ‘Stoer’ is het woord dat ik in de discussie veelvuldig tegenkom. Wat Maya en Deborah blijkbaar nog niet weten, is dat over smaak wel degelijk te twisten valt. Wat wij mooi of stoer vinden is niet aangeboren. Het is aangeleerd, gecultiveerd en tot vaststaand feit verheven. Kortom: met een beetje moeite kunnen de dames tot de meerderheid van overtuigde neestemmers gaan behoren, zodat we een dergelijk hartverscheurend bericht nooit meer hoeven te lezen.

Of de gedumpte hond inderdaad gebruikt is als vechthond zoals de meneer van de Dierenambulance vermoedde, dat de eigenaar wilde dat zijn hond zou voldoen aan de ‘raskenmerken’ of dat hij gecoupeerde oren gewoon écht veel mooier vond? Dat zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen.

zaterdag 8 mei 2010

Aangehaald

'Diep verdriet blijkt een oord te zijn dat niemand van ons kent, tot we er zelf belanden'
Joan Didion, Uit: Het jaar van magisch denken

donderdag 29 april 2010

Open brief aan de majesteit


Lieve mevrouw,

Ik heb al vaak gedacht: wat een leuk mens moet u zijn! U heeft een interessante baan, uniek zelfs, u ziet nog eens wat van de wereld en ontmoet overal waar u komt interessante mensen. Een droombaantje zou ik zo denken, al heb ik begrepen dat u daar niet altijd zo over dacht.

Maar ik vind u vooral leuk omdat u kunst maakt en ook nog van dieren houdt. Hebben we toch zomaar twee belangrijke dingen met elkaar gemeen. Ik ben wel meer van de katten en u meer een hondenmens, maar een dier is een dier nietwaar? Hoe is het trouwens met Chip en Mac? Of is het Chip en Delphi? Mijn googlebronnen zijn het daar niet helemaal over eens.

Paarden en paardrijden, daar bent u ook dol op. Ik heb u wel eens als een ware amazone op mijn scherm voorbij zien galopperen. Uiterst gracieus en elegant vond ik. Maar er is één ding waarover wij het zeker niet eens zullen zijn, en dat is bont. U houdt ervan; het geeft mij koude rillingen en ik kan het echt niet rijmen met uw overduidelijke liefde voor uw eigen dieren.

Nu hebben veel mensen, stuk voor stuk bekender en belangrijker dan ik, u al eens gevraagd uw bontjes binnen de paleismuren te houden. Tevergeefs zo blijkt. Daarom vraag ik u, als de ene kunstminnende dierenliefhebber aan de andere, ook de vossen en andere bontdragende viervoetige onderdanen in uw hart te sluiten. En dan beloof ik u, dat ik zaterdag, speciaal voor u, de vlag uithang.

dinsdag 27 april 2010

Aangehaald

'Der untrüglichste Gradmesser für die Herzensbildung eines Volkes und eines Menschen ist, wie sie die Tiere betrachten und behandeln!'
Berthold Auerbach(1812-1882)

Leven en dood in de Oostvaardersplassen


Vroeger wist ik alles zeker. Ik wist wat goed was en wat niet, wie gelijk had en wie ongelijk. (Ik had overigens vaak gelijk.) Nu, enkele decennia later, weet ik steeds minder dingen zeker. Wie zijn de good guys, wie de bad? In sommige gevallen is het overduidelijk, maar vaker wel dan niet liggen de zaken niet zo zwart-wit. Ben ik voor de Israëliërs of de Palestijnen? Ik neig naar de laatsten, maar vooral omdat ook ik wel eens een Israëlische uzi op mijn hoofd gericht heb gehad.

Met dilemma’s en ethische vraagstukken op het gebied van dierenwelzijn is het niet anders. Ik ben faliekant tegen de plezierjacht. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand er genoegen in schept om andere schepsels te doden, uitsluitend voor de kick. Maar vind ik jacht in alle omstandigheden verwerpelijk? Wat vond ik bijvoorbeeld van de hele Oostvaardersplassendiscussie die pas de gemoederen bezighield? Toekijken of ingrijpen? Bijvoeren of afschieten? Natuur of dierenwelzijn?

De voor- en de tegenstanders wisten het zeker. Zij droegen argument na argument aan om hun eigen standpunt te ondersteunen. En ik? Ik kon geen andere conclusie trekken dan dat béíde partijen steekhoudende argumenten hadden. Waar op basis van argumenten geen keus gemaakt kan worden, rest alleen nog de emotie. Als ik een hert was, waar zou ik dan voor kiezen? Maar ik ben geen hert en ik kan helaas ook (nog?) niet met dieren praten. In dit geval bood ook de emotie geen soulaas.

Het is moeilijk te geloven dat zo kort geleden dieren live voor de camera de hongerdood stierven. De beelden staan nog op mijn netvlies gebrand. Nu, krap zes weken later, barst het ook in de Oostvaardersplassen weer van het nieuwe leven. De doodzaaiende winter heeft plaatsgemaakt voor de levensbrengende lente. De dans van leven en dood stopt nooit en het is niet anders met de ethische vragen op het gebied van dierenwelzijn waarmee mensen zichzelf opzadelen. Ik ga maar alvast duimen voor een zachte winter.

donderdag 22 april 2010

Aangehaald

'Als een kat zou kunnen praten zou hij kunnen zeggen: "Hé, ik zie het probleem niet!"'
Roy Blount Jr.

vrijdag 9 april 2010

Zuiglamkoteletjes en ander leed


‘Van een héél jong lammetje. Té schattig voor woorden, maar té heerlijk om te laten lopen.’ Nepkok Carolien uit Naarden glimlacht er sereen bij, terwijl ze de piepkleine koteletjes in de hete pan drapeert. De camera draait weg, net als ik denk dat ze haar lippen gaat aflikken bij de gedachte aan al het heerlijks dat straks op tafel komt. Het klinkt een beetje gerepeteerd. Heeft ze haar schuldgevoel eerder gesust met deze bezwering? Ja, schattig babylammetje, eigen schuld! Had je maar niet zo lekker moeten worden!

Het is een wel heel gemakkelijk excuus om niet te hoeven nadenken over de inhoud van je bord. Mijn smaakpapillen maken de dienst uit, sorry! Met eenzelfde gemakzuchtige redenering werd er jarenlang blank kalfsvlees ‘gekweekt’: Het is zo veel zachter en malser dan rosé vlees! Héél zielig voor de kalfjes, maar ja... Maar goed, ik dwaal af. Terug naar het chique Naarden.

Ach, ik kan de wannabe-chef eigenlijk ook niets kwalijk nemen. Ik google in no time 39.600 hits op de zoekwoorden ‘recept lamsrack’, en dat is alleen nog maar in het Nederlands. Afgelopen Pasen zijn er ongetwijfeld ontelbare lammetjes gesneuveld op het altaar van de gastronomie. ‘Hoe jonger hoe lekkerder!’, roept een expert op een blog die ik tijdens mijn culinaire queeste tegenkom. Hij wordt op zijn wenken bediend, want vlees van lammetjes vanaf twintig dagen ‘oud’ is gewoon overal te koop.

U moet het mij als rasvegetariër maar vergeven. Zulke jonge dieren horen volgens mij nog een tijdje met hun moeders in de wei te dartelen. De aanblik van vlees heeft me nooit in vuur en vlam gezet, maar dit lamsrack met groene kruiden-gerecht geeft mij koude rillingen. Dus voordat het viertal aan Caroliens smaakvol gedekte tafel de babykoteletjes aansnijdt, zap ik weg. Animal Cops, dat is meer mijn smaak!

dinsdag 23 maart 2010

Aangehaald

'Zelfs de allerkleinste kat is al een meesterwerk'
Leonardo da Vinci

woensdag 10 maart 2010

Aangehaald

'There is nothing that war has ever achieved we could not better achieve without it'
Henry Havelock Ellis (Brits psycholoog (1859-1939))

woensdag 3 maart 2010

Aangehaald

'Geen mens maakte ooit een grotere fout dan hij die niets deed omdat hij slechts een klein beetje kon doen'
Edmund Burke

zondag 28 februari 2010

Tegeltjeswijsheid


‘Wie gromt heeft een hondenleven’, staat er op het tegeltje dat ik ooit cadeau kreeg van mijn tante Lena. De boodschap was destijds niet besteed aan mijn ongelukkige, puberende dertienjarige zelf. Maar zelfs tante Lena had toen niet kunnen bevroeden dat gedragwetenschappers deze tegelwijsheid later zouden bevestigen. Hoe wij ons gedragen bepaalt mede hoe wij ons voelen. En daar blijft het niet bij: ook wat wij zeggen en denken speelt een belangrijke rol in ons gevoelsleven.

‘Gelijk een vogel zingt zoals hij gebekt is, zo is een mens gekend door wat hij zegt’, leert een Engels spreekwoord. Dit geeft aan dat taal veel meer is dan alleen een middel om een boodschap over te brengen: het bepaalt onze identiteit. Wat we zeggen (en hoe) maakt duidelijk wie we zijn en waar we voor staan. Welke woorden we kiezen en hoe deze onze mond uitrollen, maakt duidelijk hoe we ons voelen en roepen gevoelens op bij anderen. Daarmee kan taal een machtig wapen zijn, dat we voor alle mogelijke doelen kunnen inzetten. In deze verkiezingstijd wordt dat maar weer eens duidelijk.

Het debat is vervangen door een ‘strijd’ in de ‘politieke arena’, een duidelijk signaal dat het niet meer om een vreedzaam proces gaat. Zelfs schelden is tegenwoordig geen taboe meer onder politici. Het doet toch geen zeer. Of toch? Schelden heeft geen ander doel dan te beledigen en te krenken. Hoe kan dat pijnloos zijn? Een kenmerk van schelden is dat er geen argumenten aan ten grondslag liggen, alleen gevoelens. Dat kan nooit een basis zijn voor een vruchtbaar gesprek of debat. Het kan slechts reacties oproepen, en die kunnen haast niet anders dan negatief zijn. Achteloos gebruikte, krenkende woorden kunnen immers nooit een positief gevolg krijgen.

In Almere sprak PVV-Kamerlid Raymond de Roon deze week in de hitte van de strijd over ‘stadscommando’s’, ‘straatterrorisme’ en ‘heropvoedingskampen’, daarmee een beeld oproepend dat de oorlog nabij is in zijn stad. ‘De stadscommando’s moeten vergaande bevoegdheden krijgen om orde en veiligheid in de stad te waarborgen.’ Extreme woorden roepen extreme reacties op. De reacties zullen dus op zijn minst strijdvaardig zijn en voor je het weet gebeurt precies dat wat hij zegt te willen bestrijden. Je hoeft niet ver terug te gaan in de geschiedenis om voorbeelden te vinden van waar ‘oorlogszuchtige’ taal toe leidt. Wat we echt nodig hebben in deze roerige tijden zijn zachte woorden en harde argumenten. En daar is geen woord Frans bij.

zaterdag 13 februari 2010

Aangehaald

'Smooth the brow, brighten the eye and your heart must be frigid indeed if it does not gradually thaw'
William James (1890)

vrijdag 29 januari 2010

Aangehaald

'Er bestaan maar twee manieren om te ontsnappen uit de triestheid van het bestaan: muziek en katten'
Albert Schweitzer

(G)een hond in de pot!


Iedere dag opnieuw stort het nare nieuws zich over ons uit, maar gelukkig kom ik af en toe toch ook een hoopgevend bericht tegen. Deze week was het dat de Chinese regering bezig is met een wetvoorstel dat het eten van honden- en kattenvlees verbiedt. Als groot liefhebber van het gezelschap van katten, kan ik dit initiatief alleen maar toejuichen.

Overal in de wereld eten mensen vlees, als ze het kunnen betalen tenminste. Wat voor vlees er op hun bord ligt, hangt grotendeels af van waar hun wiegje stond. Gevoeligheden over welke dieren we níét eten, krijgen we ook van huis uit mee. Voor een Hindoe is het eten van koeienvlees taboe, terwijl een moslim of jood geen varkensvlees zal aanraken. De gemiddelde Amerikaan zal never nooit een paardenworst verorberen en een Nederlander zal zijn tanden niet snel in een gebakken caviaatje zetten. Persoonlijk vind ik álle dieren, al dan niet knuffelbaar, te leuk om op te eten. Zelfs mijn katten krijgen niet om het even welk beestje voorgeschoteld.

Nu lijken veel Chinezen weinig kieskeurig te zijn met welke dieren ze als eetbaar beschouwen. Het gezegde dat ze alles eten ‘met vleugels, behalve een vliegtuig en alles met poten, behalve een tafel’, is ongetwijfeld niet zonder reden ontstaan. Zelfs beschermde of bijna uitgestorven diersoorten ontsnappen niet aan de kookpot, getuige een ander bericht deze week, dat een Chinees de allerlaatste in het wild levende Chinese tijger heeft opgepeuzeld. In de meeste culturen belanden gezelschapsdieren echter niet in de pan.

Maar zinniger dan te discussiëren over of we het eten van katten en honden wel of niet acceptabel vinden, is om ons bezig te houden met de vraag wat voor een leven vleesdieren hebben vóórdat ze in krimpfolie in de winkel liggen. Selectief huilen om schattige hondjes en katten die in Chinese wokken verdwijnen, zonder hetzelfde te doen voor de miljoenen dieren in de Nederlandse bio-industrie, zou hypocriet zijn. Niet alleen de kwaliteit van hun leven is belangrijk, ook hun laatste uren – en vooral ook hun dood – kunnen en moeten ‘beter’.

Dit neemt niet weg dat ik van harte hoop dat deze wet er in China door komt. Het is geweldig nieuws dat het onderwerp dierenwelzijn ook daar begint te leven. De Chinese Felixen en Blackies moeten helaas nog wel even geduld oefenen, want ook in het verre oosten draaien de ambtelijke molens langzaam.

http://www.ad.nl/ad/nl/1008/Planet-Watch/article/detail/459268/2010/01/26/China-haalt-honden--en-kattenvlees-van-menu.dhtml">

vrijdag 22 januari 2010

Aangehaald

'Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken maar ze is miljoenen meters diep'
W.R. Emerson

vrijdag 8 januari 2010

Aangehaald

'De tragedie van het leven is niet dat het zo snel voorbij is, maar dat we zo lang wachten om ermee te beginnen.'
W.M. Lewis