Vakantiewerk

Tijdens de grote vakantie was het weer alle pootjes uit de witte bontmouwen voor huisgenoot Scarface. Zelfs deze van nature luie je-weet-wel-kater ontkomt er soms niet aan zich in het zweet te werken. Je kunt het gerust een vakantiebaan noemen!

In onze straat wonen verantwoordelijke kattenmoeders- en vaders, die tijdens hun verblijf in den vreemde voor de thuisblijvende viervoeters netjes tafeltje-dek-je hadden geregeld. Met de zorg voor de inwendige poes zat het dus wel snor, maar de meeste zichzelf respecterende katten kunnen nu eenmaal slecht zonder hun dagelijkse portie TLC en menselijke aanbidding.

Nu is het in de Hof van Dekker ook buiten de vakanties fijn toeven, maar als de eigen familie om onverklaarbare redenen niet meer thuiskomt om je geregeld aan te halen, dan is de oplossing om wat vaker bij de buurbaas aan te kloppen. Dit tot groot chagrijn van Scarface, die zijn territorium (en baasje) niet graag deelt met andere aaizoekers.

Eigenlijk was hij fel tegen de extra aanloop, maar in zijn eentje was het onbegonnen werk om alle in- en uitgangen naar zijn tuin voortdurend te bewaken. Pfff! Zelfs een stoere ex-zwerver heeft maar twee paar klauwen om in te zetten. En dan ook nog al die extra patrouilles om te lopen ’s nachts... Hij beperkte zich dus noodgedwongen tot het uitdelen van enkele strategische tikken.

Gelukkig zijn sinds een week of wat alle baasjes weer netjes teruggekeerd op het eigen nest en zoeken Truus, Guus, Bubbles, Goofy en een stuk of drie vooralsnog naamloze buurtpoezen hun heil vooral weer op eigen bodem. De rust in de tuin is voorlopig weergekeerd. En Scarface? Die is nu wel heel dringend aan vakantie toe.

Aangehaald

‘Bull fighting is not a sport. It was never supposed to be. It is a tragedy’
Ernest Hemingway (1899-1961)

'Mooie' dood?

Men neme een jong dier. Je geeft hem dagelijks lekker en gezond voer en laat hem naar hartenlust buiten spelen. Het dier heeft een fijne jeugd en groeit op tot een prachtig en door en door gezond beest. En als hij dan groot genoeg gegroeid is en in de kracht van zijn leven, maak je hem dood. Niet omdat je zijn vlees nodig hebt en ook niet snel en humaan. Nee, je gebruikt een eeuwenoud ritueel om hem langzaam maar o zo ‘kunstzinnig’ te doden. Het schouwspel van zijn doodsstrijd is zo indrukwekkend dat mensen er zelfs voor willen betalen om het te zien.

Zielig voor het dier zegt u? Welnee joh! Hij heeft toch een waanzinnig leven gehad? Hij heeft het best mogelijke voer gegeten en veel tijd in de buitenlucht doorgebracht. De dokter kwam zelfs langs, elke keer als hij iets mankeerde. Kortom: een mooier leven had hij zich niet kunnen wensen en menig productiedier zou jaloers op hem zijn. Zijn dood is een kunstwerk en hij die hem doodt een artiest.

Klinkt dit u logisch in de oren? Toch is het een van de argumenten die nog steeds in de strijd gegooid worden door voorstanders van stierenvechten en andere wrede fiesta’s. ‘Het dier heeft een mooi leven gehad.’ En dat geeft mij het volste recht om hem intens en langdurig te laten lijden op weg naar zijn dood.

Het wrange van overtuigingen is, dat als je ze maar vaak genoeg herhaalt, ze vanzelf waarheid worden.

Aangehaald

De natuur overtreedt nooit haar eigen wetten
Leonardo da Vinci (1452-1519)

Kaalslag

Er heerst een gevaarlijke en uiterst besmettelijke ziekte in mijn wijk die vooral de kop opsteekt in vakantietijd. De ziekte heeft inmiddels epidemische vormen aangenomen en lijkt niet meer te stuiten. Tuinen worden leeggerukt, planten en bomen ontworteld, die vervolgens gevoerd worden aan opengesperde en onverzadigbare groenbakmuilen. Het ruimen gebeurt met een passie alsof er een leger Oost-Aziatische boktorren opmarcheert naar de poorten van de buurt.

Geen sprietje mag er blijven staan. Dood aan het groen! Een paar dagen na de kaalslag arriveert er onveranderlijk een vrachtwagen met ettelijke kubieke meters zand en een pallet met – dit jaar meest – antracietkleurige betontegels of Chinees hardsteen. De tuintjes worden van voor naar achter, van links naar rechts bestraat. Meestal vindt een enkele pot met een per seizoen te vervangen plantje nog asiel in de grijze vlaktes.

Mijn natuur- en tuinlievende hart bloedt, want dit verschijnsel zal zich waarschijnlijk niet alleen in mijn buurt voordoen. Ik geef toe dat postzegels gerooid stadsgroen niet zo tot de verbeelding spreken als voetbalvelden aan gekapt tropisch bos, maar is het resultaat niet hetzelfde? Een levenloze woestijn van asfalt en beton rukt alsmaar verder op in onze binnensteden en Vinex-wijken.

Waar blijven Greenpeace en het Wereld Natuur Fonds? Heeft de stadsnatuur dan helemaal geen bescherming nodig? Is de trend van de onderhoudsvrije betontuin überhaupt nog te stoppen? Namens de vogels, vlinders, egels en de rest van onze stedelijke flora en fauna doe ik snel een schietgebedje: Lieve wie u dan ook wezen mag. Kunt u ervoor zorgen dat de wilde tuin snel weer snel in de mode komt?

Aangehaald

‘Er is een lang leven voor nodig om de gevolgen van de opvoeding geheel te boven te komen’
Jan Greshoff, Nederlands schrijver en letterkundige (1888-1971)

Schoolvakantie

'Dean! Hoe vaak heb ik nu al gezegd: NIET spetteren! Nog één keer en ik laat het badje leeglopen!' Ik neem een slok van mijn roseetje en glimlach. Een klein kind in een badje in de tuin zetten en het dan vertellen dat het niet mag spetteren, lijkt me net zo gedoemd te mislukken als dat je het zou opdragen niet meer te groeien. Het is een zomerse zondagmiddag, het is al wekenlang vakantie en de buurtkinderen brengen het grootste deel van hun dagen buiten door, al dan niet onder het toeziend oog van hun ouders.

Vakantie, de meeste mensen kijken er het hele jaar naar uit, maar eenmaal gearriveerd kan zij een grotere bron van stress zijn dan het werk. Mama’s en papa’s, ouders en kids, ze zijn 24 uur per dag tot elkaars gezelschap veroordeeld en dat leidt niet altijd tot harmonieuze taferelen. Als er al relatieproblemen bestonden, is de vakantie vaak hét moment dat emmers overlopen en scheidingsknopen worden doorgehakt. Ook de communicatie tussen ouders en kinderen verloopt na een paar weken vrij soms allesbehalve liefdevol.

Begrijp me goed: ik heb bewondering voor mensen die kinderen grootbrengen. Ik moeder alleen over katten en die schreeuwen niet als ze spelen en spetteren niet in poezenbadjes. Wat wel overeenkomt is dat zowel dieren als kinderen spiegelen hoe ‘de baas’ zich voelt. De stemming van de ouder slaat direct over op het kind. Is een kind druk en luistert het slecht, dan zou een ouder er dus goed aan doen om zélf een time-out te nemen om het eigen gedrag te corrigeren, maar in de hitte van de opvoedstrijd is dit vaak het laatste dat in een ouder zou opkomen.

‘Wel G...#$%^&*^%&. DEAN!!!’

Het is allang schoolvakantie en ik vraag me af hoeveel ouders (én kinderen) stiekem de dagen tellen tot het moment dat de schooldeuren weer opengaan. Ondertussen hopen poezelige huisgenoot Scarface en ik op een mooie en vooral stille nazomer.

Deze column is ook gepubliceerd in De Pers van 16 augustus 2010.

Aangehaald

‘Een sociaal dier is gedoemd de hele dag te kiezen. Nu eens moet hij het algemeen belang voor laten gaan, dan weer eens zijn eigen. Zo wordt elk dier een politicus’
Midas Dekkers

Politiek dier

Terwijl veel Nederlanders zich nog op de camping vermaken met de Millenium Trilogie, gebruik ik de vrije uurtjes deze zomer om mijn hersencellen vol te pompen met meer educatieve lectuur. Ik heb voor dit doel zelfs een leesstoel aangeschaft, met eronder een stapeltje dieren-, (cultuur)psychologie- en dierenpsychologieboeken. Het eerste leesvoer dat ik op mijn splinternieuwe deckchair heb verorberd is Chimpanseepolitiek. Dat leek me gezien de in volle gang zijnde formatie een aardige keuze.

En boy, was het leerzaam! Ook in Burgers’ Zoo (toen nog minder modernistisch ‘Burgers Dierenpark Arnhem’ genoemd) werd eind jaren zeventig – de periode dat de gebeurtenissen in het boek plaatsvinden – volop politiek bedreven. Het eerste deel van het boek beschrijft twee machtswisselingen, waarin het vooral draait om het driemanschap Yeroen-Luit-Nikki. Door middel van wisselende allianties komen alle drie de dominante mannetjes een keer aan de macht, hoewel ze als leider niet allemaal even succesvol blijken.

Apen hebben geen blackberry’s en doen niet aan twitteren, ze kunnen zelfs niet praten, maar het politieke proces verschilt nauwelijks van wat we dagelijks bij Nova/Den Haag Vandaag kunnen aanschouwen. Ook zonder gadgets kun je imponeren, manipuleren en strategieën plannen. Met Chimpanseepolitiek heeft Frans de Waal een fascinerend verslag geschreven over coalitievorming met loyale en minder trouwe bondgenoten, machtstrijd en mannelijke dominantie. Politiek is ook voor onze chimpanseenichten en – vooral – -neven een uiterst serieuze aangelegenheid.

Ik heb altijd geloofd dat de verschillen tussen mens en dier (en dan zeker tussen ons en onze nauwste verwanten de chimpansees) vele malen kleiner zijn dan velen verkiezen te geloven. De Waal toont aan hoevéél we op elkaar lijken. Of zoals hij het zelf zegt: ‘Toen Aristoteles de mens een politiek dier noemde, kon hij niet weten hoezeer hij in de roos schoot.’

Volgens de flaptekst raadde Newt Gingrich het boek aan als verplichte kost voor politici toen hij voorzitter was van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Misschien moeten de politieke dieren die het Binnenhof bevolken het boek snel ook nog even lezen, dan wordt er in de volgende regeringsperiode misschien eens echt werk gemaakt van dierenrechten en dierenwelzijn.

Aangehaald

‘De aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht’
Mahatma Gandhi (1869-1948)

Bloed en zand

Fantastisch dierenwelzijnnieuws deze week! Op het zand van de enige nog in gebruik zijnde arena van Catalonië, La Monumental, zal binnenkort geen stierenbloed meer vloeien. Op 1 januari 2012 komt er in de autonome Spaanse regio een eind aan de geritualiseerde dierenkwelling die stierenvechten heet. Catalonië volgt daarmee het voorbeeld van de Canarische Eilanden, waar deze vorm van marteling bijna twintig jaar geleden al werd verboden.

Het verbod betekent missione [genade] voor de ongeveer honderd Catalaanse vechtstieren die elk jaar het leven laten in deze arena in Barcelona, ter vermaak van meest buitenlandse toeristen die wat Spaanse ‘cultuur’ willen opsnuiven. Zij verwachtten een cultureel schouwspel van kunst, dans en machismo; ze zagen een twintig minuten durende doodstrijd van een groot en machtig dier.

De beslissing van het Catalaanse parlement betekent niet alleen een grote overwinning voor de dierenbeschermingsorganisaties, waaronder het Spaanse Prou! [Genoeg!], die 180.000 handtekeningen hadden ingezameld om een verbod in het parlement in stemming te brengen. Het is ook het beste bewijs dat dierenbeschermers overal ter wereld, door gebruik te maken van burgerinitiatieven en petities, een einde kunnen maken aan eeuwenoude gebruiken die bol staan van het dierenleed.