woensdag 26 december 2012

Aangehaald



‘De beste manier om een mens te bestuderen is via zijn hond’
Cesar Millan

Cesar, Martin en de amandelkern



Cesar Millans tegenstanders zetten hem graag neer als een dierenbeul. Oké zulke witte tanden doen pijn aan je ogen, maar een dierenbeul zie ik niet. En ik heb toch menig avondmaal in het gezelschap van Cesar en Daddy genuttigd. Zo vaak dat ik een traantje moest wegpinken toen ik las dat Daddy niet langer onder ons was.

In het corrigeren of belonen-debat heb ik nog steeds geen kant kunnen kiezen. Al lijkt mij het idee dat dominantie en harmonie niet samengaan onjuist. Maar ik heb dan ook een Bas en geen hond. En de katten in mijn buurt leven alleen vreedzaam samen als overduidelijk is wie de scepter over de brandpoort zwaait.

Hoe dan ook, de kwestie Cesar of Martin verdeelt hondlievend Nederland tot op het bot. Een controverse die Martin Gaus regelmatig aanwakkert: “Dat hele roedelprincipe is ontzettend achterhaald.” “Cesar Millan heeft klok vijftien jaar teruggezet.” “Bij onze vriend Cesar gaat de staart tussen de poten.”

De haatmail vliegt in het rond, elke keer als het debat weer oplaait. Dan staan gelovers uit het kamp de-onderdanige-hond-is-geen-gelukkige-hond de aanhangers van een-hond-is-gelukkig-met-een-echte-leiderkamp naar het leven. En vice versa. Tja. Ik weet alleen met wie ik liever de hond zou uitlaten.

Afijn, over het ravijn tussen Gaus- en Millan-aanhangers is al genoeg gezegd en geschreven. Blijkbaar ben je voor of tegen en is er geen middenweg. Een pad dat ik graag bewandel. 

Gelukkig zijn de meeste hondenfluisteraars het over één ding eens: het moeilijkste is nog de opvoeding van de baasjes. Of zoals Millan het zegt: ‘Er zijn geen slechte honden, alleen slechte bazen.’

En toen vond ik dé oplossing om de Millan-Gauskloof te dichten. In een artikel in de Volkskrant van 11 december van Ellen de Visser, ‘Waar komen de rillingen over je rug vandaan?’ Mensen, het draait allemaal om de amygdala, het stukje hersenen dat de prikkels van de zintuigen beoordeelt.

Bij beloning en schrik zijn dezelfde netwerken in de hersenen betrokken en voor de hersenstam maakt het blijkbaar ook niet uit of sprake is van positieve of negatieve emoties”, legt De Visser uit. 

Dus zowel Gaus als Millan prikkelen deze zelfde amandelkern en veroorzaken bij honden dezelfde reactie: kippenvel.

Zo, en nu begraven die strijdbijl. Vrede op aarde.

maandag 10 december 2012

Aangehaald



‘(...) die grootste droom van alle dromen: ooit nog eens hetzelfde als iedereen te zeggen, alleen dan in andere, onvergetelijke woorden.’
Martin Bril