Cesar Millans tegenstanders zetten hem graag
neer als een dierenbeul. Oké zulke witte tanden doen pijn aan je ogen, maar
een dierenbeul zie ik niet. En ik heb toch menig avondmaal in het gezelschap
van Cesar en Daddy genuttigd. Zo vaak dat ik een traantje moest wegpinken toen ik
las dat Daddy niet
langer onder ons was.
In het corrigeren of belonen-debat heb ik nog
steeds geen kant kunnen kiezen. Al lijkt mij het idee dat dominantie en
harmonie niet samengaan onjuist. Maar ik heb dan ook een Bas en geen hond. En de
katten in mijn buurt leven alleen vreedzaam samen als overduidelijk is wie de scepter over de
brandpoort zwaait.
Hoe dan ook,
de kwestie Cesar of Martin verdeelt hondlievend
Nederland tot op het bot. Een controverse die Martin Gaus regelmatig aanwakkert:
“Dat hele roedelprincipe is ontzettend achterhaald.” “Cesar Millan heeft klok
vijftien jaar teruggezet.” “Bij onze vriend Cesar gaat de staart tussen de
poten.”
De haatmail vliegt in het rond, elke
keer als het debat weer oplaait. Dan
staan gelovers uit het kamp de-onderdanige-hond-is-geen-gelukkige-hond de
aanhangers van een-hond-is-gelukkig-met-een-echte-leiderkamp naar het leven. En
vice versa. Tja. Ik weet alleen met wie ik liever de hond zou uitlaten.
Afijn, over het ravijn tussen Gaus- en Millan-aanhangers
is al genoeg gezegd en geschreven. Blijkbaar ben je voor of tegen en is er
geen middenweg. Een pad dat ik graag bewandel.
Gelukkig zijn de meeste hondenfluisteraars
het over één ding eens: het moeilijkste is nog de opvoeding van de baasjes. Of zoals
Millan het zegt: ‘Er zijn geen slechte honden, alleen slechte bazen.’
En toen vond ik dé oplossing om de Millan-Gauskloof
te dichten. In een artikel in de
Volkskrant van 11 december van Ellen de Visser, ‘Waar komen de rillingen
over je rug vandaan?’ Mensen, het draait allemaal om de amygdala, het stukje
hersenen dat de prikkels van de zintuigen beoordeelt.
“Bij beloning en schrik zijn dezelfde
netwerken in de hersenen betrokken en voor de hersenstam maakt het
blijkbaar ook niet uit of sprake is van positieve of negatieve emoties”, legt
De Visser uit.
Dus zowel Gaus als Millan prikkelen deze zelfde amandelkern en veroorzaken
bij honden dezelfde reactie: kippenvel.
Zo, en
nu begraven die strijdbijl. Vrede op aarde.