Mannen die lekker ruiken, daar heb ik een zwak voor. Ik ben niet zo thuis in de mannengeuren, maar Azzaro is een van de luchtjes waarvan ik zeker weet dat ik erop val. Gelukkig kom ik in het wild zelden Azzaro-mannen tegen, anders was mijn leven aanzienlijk gecompliceerder uitgepakt. Het baasje van Apie, ruikt ook lekker. Ik weet niet wie hij is, maar waarnaar hij ruikt weet ik wel omdat het rode monster – waar hij blijkbaar vaak en uitgebreid mee kroelt – zijn luchtje meebrengt.
Apie is de Houdini van de buurt. Het is een ADHD-kat van een jaar of twee van – waarschijnlijk – Abessijnse afkomst die niets wil weten van welke vorm van kattenetiquette dan ook. Hij is de schrik van de kattengemeenschap en een plaag voor de bijbehorende baasjes. Hij weet zelfs keukendeuren open te wrikken en Scarface’s splinternieuwe state-of-the-art magneetkattenluikje was een paar dagen na installatie al vakkundig opengebroken.
Hij wil zo graag in mijn logeerkamer slapen, dat hij alle obstakels op weg daar naartoe heeft weten te overwinnen. Ik vergeef het hem graag, mede omdat hij zo lekker ruikt, maar huisgenoot Scarface is erg gehecht aan zijn privacy. Is hij eindelijk na een levenlang huisloosheid bekeerd tot het binnenwonen, moet hij zijn comfortabele thuis delen met een gedragsgestoorde puber zonder manieren die ook nog eens geen enkel ontzag heeft voor zijn imposante postuur of indrukwekkende littekens.
Scarface heeft geleerd de rode indringer te negeren, maar ik weet zeker dat hij tijdens zijn veelvuldige slaapsessies droomt van een Aap-vrij universum. Zijn gebeden lijken door de godin der katten verhoord te worden want er staat sinds kort een ‘Verkocht’-bord in de tuin van Apies familie. Mijn logeerkamer zal binnenkort dus wel weer vacant zijn, maar ik weet nu al dat ik mijn mysterieuze Azzaro-man stiekem toch wel een beetje zal missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten