donderdag 29 april 2010

Open brief aan de majesteit


Lieve mevrouw,

Ik heb al vaak gedacht: wat een leuk mens moet u zijn! U heeft een interessante baan, uniek zelfs, u ziet nog eens wat van de wereld en ontmoet overal waar u komt interessante mensen. Een droombaantje zou ik zo denken, al heb ik begrepen dat u daar niet altijd zo over dacht.

Maar ik vind u vooral leuk omdat u kunst maakt en ook nog van dieren houdt. Hebben we toch zomaar twee belangrijke dingen met elkaar gemeen. Ik ben wel meer van de katten en u meer een hondenmens, maar een dier is een dier nietwaar? Hoe is het trouwens met Chip en Mac? Of is het Chip en Delphi? Mijn googlebronnen zijn het daar niet helemaal over eens.

Paarden en paardrijden, daar bent u ook dol op. Ik heb u wel eens als een ware amazone op mijn scherm voorbij zien galopperen. Uiterst gracieus en elegant vond ik. Maar er is één ding waarover wij het zeker niet eens zullen zijn, en dat is bont. U houdt ervan; het geeft mij koude rillingen en ik kan het echt niet rijmen met uw overduidelijke liefde voor uw eigen dieren.

Nu hebben veel mensen, stuk voor stuk bekender en belangrijker dan ik, u al eens gevraagd uw bontjes binnen de paleismuren te houden. Tevergeefs zo blijkt. Daarom vraag ik u, als de ene kunstminnende dierenliefhebber aan de andere, ook de vossen en andere bontdragende viervoetige onderdanen in uw hart te sluiten. En dan beloof ik u, dat ik zaterdag, speciaal voor u, de vlag uithang.

dinsdag 27 april 2010

Aangehaald

'Der untrüglichste Gradmesser für die Herzensbildung eines Volkes und eines Menschen ist, wie sie die Tiere betrachten und behandeln!'
Berthold Auerbach(1812-1882)

Leven en dood in de Oostvaardersplassen


Vroeger wist ik alles zeker. Ik wist wat goed was en wat niet, wie gelijk had en wie ongelijk. (Ik had overigens vaak gelijk.) Nu, enkele decennia later, weet ik steeds minder dingen zeker. Wie zijn de good guys, wie de bad? In sommige gevallen is het overduidelijk, maar vaker wel dan niet liggen de zaken niet zo zwart-wit. Ben ik voor de Israëliërs of de Palestijnen? Ik neig naar de laatsten, maar vooral omdat ook ik wel eens een Israëlische uzi op mijn hoofd gericht heb gehad.

Met dilemma’s en ethische vraagstukken op het gebied van dierenwelzijn is het niet anders. Ik ben faliekant tegen de plezierjacht. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand er genoegen in schept om andere schepsels te doden, uitsluitend voor de kick. Maar vind ik jacht in alle omstandigheden verwerpelijk? Wat vond ik bijvoorbeeld van de hele Oostvaardersplassendiscussie die pas de gemoederen bezighield? Toekijken of ingrijpen? Bijvoeren of afschieten? Natuur of dierenwelzijn?

De voor- en de tegenstanders wisten het zeker. Zij droegen argument na argument aan om hun eigen standpunt te ondersteunen. En ik? Ik kon geen andere conclusie trekken dan dat béíde partijen steekhoudende argumenten hadden. Waar op basis van argumenten geen keus gemaakt kan worden, rest alleen nog de emotie. Als ik een hert was, waar zou ik dan voor kiezen? Maar ik ben geen hert en ik kan helaas ook (nog?) niet met dieren praten. In dit geval bood ook de emotie geen soulaas.

Het is moeilijk te geloven dat zo kort geleden dieren live voor de camera de hongerdood stierven. De beelden staan nog op mijn netvlies gebrand. Nu, krap zes weken later, barst het ook in de Oostvaardersplassen weer van het nieuwe leven. De doodzaaiende winter heeft plaatsgemaakt voor de levensbrengende lente. De dans van leven en dood stopt nooit en het is niet anders met de ethische vragen op het gebied van dierenwelzijn waarmee mensen zichzelf opzadelen. Ik ga maar alvast duimen voor een zachte winter.

donderdag 22 april 2010

Aangehaald

'Als een kat zou kunnen praten zou hij kunnen zeggen: "Hé, ik zie het probleem niet!"'
Roy Blount Jr.

vrijdag 9 april 2010

Zuiglamkoteletjes en ander leed


‘Van een héél jong lammetje. Té schattig voor woorden, maar té heerlijk om te laten lopen.’ Nepkok Carolien uit Naarden glimlacht er sereen bij, terwijl ze de piepkleine koteletjes in de hete pan drapeert. De camera draait weg, net als ik denk dat ze haar lippen gaat aflikken bij de gedachte aan al het heerlijks dat straks op tafel komt. Het klinkt een beetje gerepeteerd. Heeft ze haar schuldgevoel eerder gesust met deze bezwering? Ja, schattig babylammetje, eigen schuld! Had je maar niet zo lekker moeten worden!

Het is een wel heel gemakkelijk excuus om niet te hoeven nadenken over de inhoud van je bord. Mijn smaakpapillen maken de dienst uit, sorry! Met eenzelfde gemakzuchtige redenering werd er jarenlang blank kalfsvlees ‘gekweekt’: Het is zo veel zachter en malser dan rosé vlees! Héél zielig voor de kalfjes, maar ja... Maar goed, ik dwaal af. Terug naar het chique Naarden.

Ach, ik kan de wannabe-chef eigenlijk ook niets kwalijk nemen. Ik google in no time 39.600 hits op de zoekwoorden ‘recept lamsrack’, en dat is alleen nog maar in het Nederlands. Afgelopen Pasen zijn er ongetwijfeld ontelbare lammetjes gesneuveld op het altaar van de gastronomie. ‘Hoe jonger hoe lekkerder!’, roept een expert op een blog die ik tijdens mijn culinaire queeste tegenkom. Hij wordt op zijn wenken bediend, want vlees van lammetjes vanaf twintig dagen ‘oud’ is gewoon overal te koop.

U moet het mij als rasvegetariër maar vergeven. Zulke jonge dieren horen volgens mij nog een tijdje met hun moeders in de wei te dartelen. De aanblik van vlees heeft me nooit in vuur en vlam gezet, maar dit lamsrack met groene kruiden-gerecht geeft mij koude rillingen. Dus voordat het viertal aan Caroliens smaakvol gedekte tafel de babykoteletjes aansnijdt, zap ik weg. Animal Cops, dat is meer mijn smaak!