Cesar Millans tegenstanders zetten hem graag
neer als een dierenbeul. Oké zulke witte tanden doen pijn aan je ogen, maar
een dierenbeul zie ik niet. En ik heb toch menig avondmaal in het gezelschap
van Cesar en Daddy genuttigd. Zo vaak dat ik een traantje moest wegpinken toen ik
las dat Daddy niet
langer onder ons was.
In het corrigeren of belonen-debat heb ik nog
steeds geen kant kunnen kiezen. Al lijkt mij het idee dat dominantie en
harmonie niet samengaan onjuist. Maar ik heb dan ook een Bas en geen hond. En de
katten in mijn buurt leven alleen vreedzaam samen als overduidelijk is wie de scepter over de
brandpoort zwaait.
Hoe dan ook,
de kwestie Cesar of Martin verdeelt hondlievend
Nederland tot op het bot. Een controverse die Martin Gaus regelmatig aanwakkert:
“Dat hele roedelprincipe is ontzettend achterhaald.” “Cesar Millan heeft klok
vijftien jaar teruggezet.” “Bij onze vriend Cesar gaat de staart tussen de
poten.”
De haatmail vliegt in het rond, elke
keer als het debat weer oplaait. Dan
staan gelovers uit het kamp de-onderdanige-hond-is-geen-gelukkige-hond de
aanhangers van een-hond-is-gelukkig-met-een-echte-leiderkamp naar het leven. En
vice versa. Tja. Ik weet alleen met wie ik liever de hond zou uitlaten.
Afijn, over het ravijn tussen Gaus- en Millan-aanhangers
is al genoeg gezegd en geschreven. Blijkbaar ben je voor of tegen en is er
geen middenweg. Een pad dat ik graag bewandel.
Gelukkig zijn de meeste hondenfluisteraars
het over één ding eens: het moeilijkste is nog de opvoeding van de baasjes. Of zoals
Millan het zegt: ‘Er zijn geen slechte honden, alleen slechte bazen.’
En toen vond ik dé oplossing om de Millan-Gauskloof
te dichten. In een artikel in de
Volkskrant van 11 december van Ellen de Visser, ‘Waar komen de rillingen
over je rug vandaan?’ Mensen, het draait allemaal om de amygdala, het stukje
hersenen dat de prikkels van de zintuigen beoordeelt.
“Bij beloning en schrik zijn dezelfde
netwerken in de hersenen betrokken en voor de hersenstam maakt het
blijkbaar ook niet uit of sprake is van positieve of negatieve emoties”, legt
De Visser uit.
Dus zowel Gaus als Millan prikkelen deze zelfde amandelkern en veroorzaken
bij honden dezelfde reactie: kippenvel.
7 opmerkingen:
Maar vind je het als dierenliefhebber dan niet storend dat Cesar gebruik maakt van slipkettingen e.d.?
Ha Shirley, Just my point. Ik weet niet wat ik ervan vind. Martin Gaus gebruikte voor zijn 'bekering' aan de lopende band slipkettingen. In alle afleveringen Dog Whisperer heb ik het één keer gezien. Misschien soms als laatste redmiddel?
Wat een leuk blog heb je trouwens!
Oké dan begrijp ik je bij deze! Nee, meneer Gaus was zeker ook geen heilige... Er zijn natuurlijk ook probleemgevallen en er zijn probleemgevallen, maar mijn uiterste respect gaat uit naar trainers die het doen zonder fysieke handelingen en zonder 'hulp' middelen! Erg knap.
Bedankt, insgelijks!
Het grote verschil met Millan en Gaus (vroeger), is dat Millan de slip gebruikt om met een lichte correctie de hond af te leiden uit z'n gedrag en Gaus om met een flinke ruk de hond te straffen.
Gelukkig is Gaus daar van afgestapt. Maar ik heb hem nog nooit de resultaten zien halen die Millan haalt met honden in eenzelfde situatie als uit het programma van Millan. Hij neemt altijd honden mee die een goede opvoeding genoten hebben. Ik ben best benieuwd hoe hij met de klikker twee onopgevoede dominante honden uit elkaar houdt.
Ik weet niet of je de discussie stopt met de uitleg dat schrik en beloning dezelfde hersenstam stimuleren. De tegenstanders van Millan zullen enige vorm van correctie altijd zielig vinden, of het nou zielig is of niet.
@Jaap: Wat leuk dat je een bericht hebt achtergelaten! Nee, mijn column zal mensen vast niet op andere gedachten brengen. Zelf vind ik het altijd interessant om iets eens van een heel andere kant te bekijken. Ik geloof erg in dat energieverhaal. En Gaus' energie vind ik niet echt relaxt overkomen. Correctie heb ik geen moeite mee. En dat is inderdaad iets totaal anders dan straf! Van straf leer je niets.
Het enige voordeel van dit stukje is dat je weer een stukje hebt op je blog.
Verder staat er niets nuttigs in. Het gaat niet om geloven, maar om weten. Uit wetenschappelijk onderzoek komen duidelijk voor en nadelen van beide invalshoeken naar voor. de keuze is dan niet zo moeilijk.
Pim Schuurmans
Op TV is alles mooi geknipt en geplakt. Alles voor de kijkcijfers! Want natuurlijk moet alle training van Millan een happy end krijgen, anders wordt hij zo ongeloofwaardig voor het grote publiek...dus Millan beoordelen op grond van wat je op TV te zien krijgt, lijkt me niet echt objectief. Kom eens een dagje meelopen met een echte gedragstherapeut in real life, dan kun je meemaken dat het niet allemaal koek en ei is. En dat je per hond moet kijken wat hij nodig heeft aan training.
En probleemgedrag ligt niet altijd aan de baas, dat is kortzichtig en dan doe je de hond als wezen tekort. Ik kan me niet voorstellen dat je dat bij mensen ook kunt zeggen, dat omgevingsinvloeden de enige faktor zijn voor het bepalen van gedrag?
Een reactie posten