Dit weekend barst het carnaval weer los. In
Grevenbicht, Limburg, reden voor dorpelingen om zich op 4 maart opnieuw te
buiten te gaan aan het barbaarse en middeleeuwse gawstrèkke.
Op wat praktiserende ganstrekkers na, kent het gebruik vooral tegenstanders. De Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde is tegen en veroordeelt daarmee alle dierenartsen die ganzen doden en prepareren voor het canavalsspektakel: ‘Dierenartsen (...) worden geacht de belangen van het dier te bewaken en dieren met respect te behandelen. Daarin past absoluut niet het doden van een dier voor een luguber spel.’
Voormalig minister Gerda Verburg keurde het af; zelfs haar opvolger Henk Bleker vond het gebruik niet gepast. De PvdD deed aangifte wegens dierenmishandeling en Piep Vandaag verzamelde vorig jaar 13.463 handtekeningen voor een petitie om dit bizarre volksvermaak te stoppen. Maar een van de belangrijkste kenmerken van tradities is dat ze zich nauwelijks laten verbieden. Integendeel.
Hoe groter de weerstand tegen een traditie, des te fanatieker de traditionalisten. Niet geschikt voor kinderogen? ‘In Grevenbicht groeien ze er mee op. Straks moeten zij de traditie voortzetten.’ Dieronterend? Welnee: ‘In de middeleeuwen waren dat soort spelen niets bijzonders’, en: ‘Overal zie je afbeeldingen van de gans (...). Vanwege dit respect kan het ook geen kwaad voor kinderen.’ ‘Het is een diepgeworteld ritueel dat de dorpsbewoners verbindt met hun verre voorouders’, meldt de Folkloristische Vereniging. Heel ver terug, want in de jaren zestig bestond het ganstrekken niet meer. Pas begin jaren tachtig voerde deze vereniging het weer in.
Kenmerkend voor dit soort discussies is dat er meer argumenten tegen dan voor zijn. Voorstanders komen vaak niet verder dan het belachelijk maken van tegenstanders en hun bezwaren: ‘Dierenactivisten zijn slachtoffer van de moderne emotiemaatschappij’, en ‘Mogen we straks nog bloemen plukken?’ Traditie is traditie, nee zelfs een ‘uniek stukje sociaal-cultureel erfgoed van internationale betekenis’, en dat nemen ZIJ ons niet af!
Het lugubere evenement kan maar op één manier ten grave gedragen worden, en dat is door de Limburgers zelf, door lokale tegenstanders en meerderheid van gemeentegenoten die nu nog liever hun ogen sluiten en zwijgen. De rest van de ‘dierenactivisten’ kan niet meer doen dan Grevenbicht en de gemeente Sittard-Geleen mijden als de middeleeuwse builenpest.
In de tussentijd schaar ik me graag achter de mening van een al even dierenactivistische dierenarts: ‘Ganzen uit elkaar trekken voor de lol is waanzinnig. (...) Bestuurders, die deze gruwelijkheid toestaan, zitten op de verkeerde plek. Zij dienen niet hun taak, dat in dienst staat van het leven. Zij dienen de dood en eigen belang. Tijd voor andere levenbeschermende bestuurders op die plek.’ Wat een toepasselijke gedachte, zo in verkiezingstijd.
Op wat praktiserende ganstrekkers na, kent het gebruik vooral tegenstanders. De Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde is tegen en veroordeelt daarmee alle dierenartsen die ganzen doden en prepareren voor het canavalsspektakel: ‘Dierenartsen (...) worden geacht de belangen van het dier te bewaken en dieren met respect te behandelen. Daarin past absoluut niet het doden van een dier voor een luguber spel.’
Voormalig minister Gerda Verburg keurde het af; zelfs haar opvolger Henk Bleker vond het gebruik niet gepast. De PvdD deed aangifte wegens dierenmishandeling en Piep Vandaag verzamelde vorig jaar 13.463 handtekeningen voor een petitie om dit bizarre volksvermaak te stoppen. Maar een van de belangrijkste kenmerken van tradities is dat ze zich nauwelijks laten verbieden. Integendeel.
Hoe groter de weerstand tegen een traditie, des te fanatieker de traditionalisten. Niet geschikt voor kinderogen? ‘In Grevenbicht groeien ze er mee op. Straks moeten zij de traditie voortzetten.’ Dieronterend? Welnee: ‘In de middeleeuwen waren dat soort spelen niets bijzonders’, en: ‘Overal zie je afbeeldingen van de gans (...). Vanwege dit respect kan het ook geen kwaad voor kinderen.’ ‘Het is een diepgeworteld ritueel dat de dorpsbewoners verbindt met hun verre voorouders’, meldt de Folkloristische Vereniging. Heel ver terug, want in de jaren zestig bestond het ganstrekken niet meer. Pas begin jaren tachtig voerde deze vereniging het weer in.
Kenmerkend voor dit soort discussies is dat er meer argumenten tegen dan voor zijn. Voorstanders komen vaak niet verder dan het belachelijk maken van tegenstanders en hun bezwaren: ‘Dierenactivisten zijn slachtoffer van de moderne emotiemaatschappij’, en ‘Mogen we straks nog bloemen plukken?’ Traditie is traditie, nee zelfs een ‘uniek stukje sociaal-cultureel erfgoed van internationale betekenis’, en dat nemen ZIJ ons niet af!
Het lugubere evenement kan maar op één manier ten grave gedragen worden, en dat is door de Limburgers zelf, door lokale tegenstanders en meerderheid van gemeentegenoten die nu nog liever hun ogen sluiten en zwijgen. De rest van de ‘dierenactivisten’ kan niet meer doen dan Grevenbicht en de gemeente Sittard-Geleen mijden als de middeleeuwse builenpest.
In de tussentijd schaar ik me graag achter de mening van een al even dierenactivistische dierenarts: ‘Ganzen uit elkaar trekken voor de lol is waanzinnig. (...) Bestuurders, die deze gruwelijkheid toestaan, zitten op de verkeerde plek. Zij dienen niet hun taak, dat in dienst staat van het leven. Zij dienen de dood en eigen belang. Tijd voor andere levenbeschermende bestuurders op die plek.’ Wat een toepasselijke gedachte, zo in verkiezingstijd.
De citaten uit
dit artikel zijn overgenomen uit reacties op de petitie op Piep Vandaag.
Een filmpje over het ganstrekken is te bekijken via de site van L1 TV.
2 opmerkingen:
Tradities en rituelen kunnen veranderen.
Wijsheid en nieuwe inzichten komen in sommige bevolkingsgroepen moeilijk tot stand.
Diervriendelijke groet,
Ik snap het wel van de tradities maar ik vind het te zielig voor het beestje dat zijn lot is om uitelkaar getrokken te worden. Echt niet meer van deze tijd.
Een reactie posten