Sinds een maand is kraken verboden in Nederland. Dit terwijl het nog niet zo lang geleden gezien werd als een heilige plicht om het grote maatschappelijke onrecht van leegstand te bestrijden. Politici mogen nu dingen roepen waarvoor ze 15 jaar geleden een veroordeling aan hun broek hadden gekregen. Wat acceptabel is of ongepast staat niet vast en met een veranderende tijdgeest kunnen gevoeligheden veranderen in ongevoeligheden en andersom.
Mode is per definitie veranderlijk, maar ook hier kan er sprake zijn van veranderende gevoeligheden. Dit geldt zeker voor bont. In de jaren tachtig/negentig was het dragen van bont uit den boze. Trotse bezitters van bontjassen konden zich alleen binnenshuis of op de meest elitaire gelegenheden in hun dierenvelletjes hullen. Op straat liep de bontdrager minimaal het risico om op zijn kledingkeuze te worden ‘aangesproken’. Bont dragen werd door de meerderheid gezien als not done.
Tijdens zijn recente wintershow showde Mart Visser diverse winterse creaties met bont. Alleen al met deze collectie is deze zelfbenoemde ‘materialenfreak’ in zijn eentje verantwoordelijk voor de wrede dood van honderden chinchilla’s. Toute bekend Nederland verdrong zich langs de catwalk om zich aan al dat prachtigs te vergapen.
Afgelopen zaterdag telde ik tot mijn schrik in de gauwigheid drie jassen met bontkragen in een – zeker niet trendy – Dordts café. Gesneden uit de ruggen van een van de honderden wasbeerhonden die een paar maanden geleden gedumpt werden langs de A2 wellicht?
Bont is ‘gewoon’ geworden en weinigen schamen zich er meer voor om het te dragen. Vele miljoenen dieren zijn dit jaar na een kort en miserabel leven op een uiterst pijnlijke wijze omgebracht om tegemoet te komen aan de nieuwe modetrend. Ontwerpers, fokkers, in- en verkopers, kopers en dragers wassen hun handen in onschuld. Bont is in de mode en de mode moet je volgen, toch? Hen treft geen blaam: de dieren zijn simpelweg slachtoffers van de tijdgeest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten