Fiffy's ogen

Ogen zijn de vensters van het hart en de spiegel van de ziel. En dat geldt zeker voor dieren. Je moet wel van gehard staal zijn of stekeblind om niet gevoelig te zijn voor de blik in de ogen van een dier dat lijdt. Een dier dat je aankijkt, terwijl hij al zijn pijn en ellende onversluierd in zijn ogen draagt... Opeens herinner ik me Fiffy’s ogen.

‘Wat dit chimpanseevrouwtje in haar veel te kleine kooi allemaal is aangedaan...’. Ik krijg het koud terwijl ik deze woorden alleen maar typ. ‘want ze was er slecht aan toe ...’. Fiffy’s ogen zijn diep ingebed in mijn geheugenkaart sinds de eerste keer dat ik ze zag in een filmpje van Stichting AAP.

Fiffy is het ‘gezicht’ van de airmilesactie van Stichting AAP. Haar bruine en o zo menselijke ogen, die zo treurig en argwanend door de tralies staren van de gevangenis waarin zij dertig jaar alleen zat opgesloten. Ze vinden nog elke keer als ik de beelden zie, feilloos als een precisiewapen, mijn hart. Wie kan haar in de ogen kijken en niet helpen om een eind te maken aan haar lijden en dat van haar soortgenoten?

Ik ben zeker niet de enige die reageerde op het filmpje. Al meer dan zeventigduizend mensen hebben de ogen van deze chimpansee over de spreekwoordelijke streep getrokken. Mensen die nu airmiles sparen, waardoor nog vele andere ‘Fiffy’s’ gered kunnen worden uit hun erbarmelijke levens. Een groot succes dus, al kan de stichting nog altijd meer spaarders gebruiken.

Nee, ik heb eigenlijk maar één probleem met de actie en dat is de bijgeleverde sticker met Fiffy’s ogen, die ik braaf op mijn airmilespas had geplakt. Ze bleven me maar droevig aanstaren, elke keer als ik de pas op een toonbank legde. Vanochtend heb ik de knoop doorgehakt en heb ik Fiffy’s ogen van mijn pas gepeld. Mijn schuldgevoel zal ik later wel afkopen, met een extra bezoekje aan de winkel.



PS: Fiffy leeft alweer bijna drie jaar lang en gelukkig in Almere, samen met haar mannen Jim, Julio en Freddy.