Leven en dood in de Oostvaardersplassen

Vroeger wist ik alles zeker. Ik wist wat goed was en wat niet, wie gelijk had en wie ongelijk. (Ik had overigens vaak gelijk.) Nu, enkele decennia later, weet ik steeds minder dingen zeker. Wie zijn de good guys, wie de bad? In sommige gevallen is het overduidelijk, maar vaker wel dan niet liggen de zaken niet zo zwart-wit. Ben ik voor de Israëliërs of de Palestijnen? Ik neig naar de laatsten, maar vooral omdat ook ik wel eens een Israëlische uzi op mijn hoofd gericht heb gehad.

Met dilemma’s en ethische vraagstukken op het gebied van dierenwelzijn is het niet anders. Ik ben faliekant tegen de plezierjacht. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand er genoegen in schept om andere schepsels te doden, uitsluitend voor de kick. Maar vind ik jacht in alle omstandigheden verwerpelijk? Wat vond ik bijvoorbeeld van de hele Oostvaardersplassendiscussie die pas de gemoederen bezighield? Toekijken of ingrijpen? Bijvoeren of afschieten? Natuur of dierenwelzijn?

De voor- en de tegenstanders wisten het zeker. Zij droegen argument na argument aan om hun eigen standpunt te ondersteunen. En ik? Ik kon geen andere conclusie trekken dan dat béíde partijen steekhoudende argumenten hadden. Waar op basis van argumenten geen keus gemaakt kan worden, rest alleen nog de emotie. Als ik een hert was, waar zou ik dan voor kiezen? Maar ik ben geen hert en ik kan helaas ook (nog?) niet met dieren praten. In dit geval bood ook de emotie geen soulaas.

Het is moeilijk te geloven dat zo kort geleden dieren live voor de camera de hongerdood stierven. De beelden staan nog op mijn netvlies gebrand. Nu, krap zes weken later, barst het ook in de Oostvaardersplassen weer van het nieuwe leven. De doodzaaiende winter heeft plaatsgemaakt voor de levensbrengende lente. De dans van leven en dood stopt nooit en het is niet anders met de ethische vragen op het gebied van dierenwelzijn waarmee mensen zichzelf opzadelen. Ik ga maar alvast duimen voor een zachte winter.