Na de beschamende vertoning vorig jaar tijdens de milieutop in Kopenhagen, is pas ook de walvisconferentie in Adagir, Marokko jammerlijk mislukt. Zoals de gewoonte is bij dit soort toppen, werd er gepraat, gediscussieerd, onderhandeld en nog een beetje meer gepraat, terwijl de uitkomst van tevoren al vaststond. IJsland, Noorwegen en – vooral – Japan hadden de harpoenen allang weer uit het vet gehaald voor een volgende massaslachting.
Even voor de duidelijkheid: de Internationale Walvisvaart Commissie (IWC), de organisator van de conferentie, is niet opgericht om de walvisvaart te stoppen, maar om de jacht te reguleren om zo overbejaging (en uiteindelijk uitsterving) te voorkomen. Zo stelde de IWC in de jaren tachtig een tijdelijk verbod op de commerciële jacht (een moratorium) in. Jagen op walvissen mocht nog steeds, zolang het maar in naam van de wetenschap gebeurde.
IJverige wetenschappers hebben er sindsdien voor gezorgd dat de walvisvleesschappen van de Japanse en Noorse supermarkten (IJslanders zouden het vlees niet eens lusten!) nooit leeg raakten. Onder het verbod was zelfs jagen in beschermde walvisreservaten geen probleem. Zoals zo veel internationale verdragen bleek het moratorium in de praktijk een wassen neus.
Japan speelt het machtsspelletje het beste en houdt de rest van de wereld in een wurggreep. Wat zich tijdens de conferentie afspeelde laat zich nog het best vergelijken met het gedrag van een straatbende. Een of twee gewetenloze bullebakken ranselen een slachtoffer af dat zich niet kan verweren; een klein groepje opportunistische meelopers hebben zo hun eigen redenen om ook een paar klappen uit te delen. En de meerderheid kijkt zwijgend toe terwijl het slachtoffer langzaam doodbloedt.
1 opmerking:
Het verbaast me al langere tijd dat inzake de walvisjacht de analyse van nut en noodzaak tot het `wetenschappelijk´ onderzoek ontbreekt. Wat kan, moet of zou de mensheid hiervan nog moeten leren? En waarom moet men daarvoor zelfs complete vloten in stand houden?
Er zijn immers nog meer opmerkelijke diersoorten met bijzonderheden waarvan de mens zou kunnen leren. We zouden heel wat kunnen leren van olifanten met toepassingen als brandblussers. Of wat te denken van giraffes? Die lange nekken maken het leven toch wel erg overzichtelijk!
Vrijwel zeker is het een ordinaire 'vetzucht' die de mens drijft. En ook de onvoorstelbare drang om exclusief vlees te eten. Met dergelijke driften is geen diersoort veilig!
Een reactie posten