Schoolvakantie

'Dean! Hoe vaak heb ik nu al gezegd: NIET spetteren! Nog één keer en ik laat het badje leeglopen!' Ik neem een slok van mijn roseetje en glimlach. Een klein kind in een badje in de tuin zetten en het dan vertellen dat het niet mag spetteren, lijkt me net zo gedoemd te mislukken als dat je het zou opdragen niet meer te groeien. Het is een zomerse zondagmiddag, het is al wekenlang vakantie en de buurtkinderen brengen het grootste deel van hun dagen buiten door, al dan niet onder het toeziend oog van hun ouders.

Vakantie, de meeste mensen kijken er het hele jaar naar uit, maar eenmaal gearriveerd kan zij een grotere bron van stress zijn dan het werk. Mama’s en papa’s, ouders en kids, ze zijn 24 uur per dag tot elkaars gezelschap veroordeeld en dat leidt niet altijd tot harmonieuze taferelen. Als er al relatieproblemen bestonden, is de vakantie vaak hét moment dat emmers overlopen en scheidingsknopen worden doorgehakt. Ook de communicatie tussen ouders en kinderen verloopt na een paar weken vrij soms allesbehalve liefdevol.

Begrijp me goed: ik heb bewondering voor mensen die kinderen grootbrengen. Ik moeder alleen over katten en die schreeuwen niet als ze spelen en spetteren niet in poezenbadjes. Wat wel overeenkomt is dat zowel dieren als kinderen spiegelen hoe ‘de baas’ zich voelt. De stemming van de ouder slaat direct over op het kind. Is een kind druk en luistert het slecht, dan zou een ouder er dus goed aan doen om zélf een time-out te nemen om het eigen gedrag te corrigeren, maar in de hitte van de opvoedstrijd is dit vaak het laatste dat in een ouder zou opkomen.

‘Wel G...#$%^&*^%&. DEAN!!!’

Het is allang schoolvakantie en ik vraag me af hoeveel ouders (én kinderen) stiekem de dagen tellen tot het moment dat de schooldeuren weer opengaan. Ondertussen hopen poezelige huisgenoot Scarface en ik op een mooie en vooral stille nazomer.

Deze column is ook gepubliceerd in De Pers van 16 augustus 2010.