De Geit

Op mijn lijstje van meest favoriete dieren staat al sinds Dekkersheugenis De Kat op nummer 1, op de poot gevolgd door De Geit. Geiten zijn katten op hoeven; dezelfde eigengereidheid, dezelfde nieuwsgierigheid. Ik ben er dol op. Omdat het houden van een geit in de achtertuin niet erg praktisch is, heb ik een kat en ga ik ‘mijn’ geiten een paar keer per week bezoeken in het park.

Nell van restaurant De Gulle Waard in Winterswijk is ook dol op geiten. Slow gestoofd of gedroogd als ham. ‘Glorieus vlees’, volgens de recensent van de Volkskrant. Ik moet hem op zijn woord geloven, want zoals de meeste Nederlanders, heb ik nooit geit gegeten. Toch vreemd in een land waar de intensieve geitenhouderij al jaren explosief groeit. De ‘geitocide’ van vorig jaar heeft dan wel even roet in de geitenmelk gegooid, maar nu staatssecretaris Bleker het ‘levenslange’ fokverbod met jonge geiten gaat opheffen, is het weer back to business.

Die business is zuivel: geitenmelk en -kaas, niet geitenvlees. Maar er kan geen zuivel zijn zonder een regelmatige stroom babygeiten, en de helft daarvan zijn nu eenmaal jongetjes. Vele duizenden per jaar. De bokjes gelden als waardeloos restproduct en verdwijnen kort na hun geboorte naar een mesterij of in de vrachtwagen richting Zuid-Europa. Daar lusten ze er wel ham van, of kotelet.

Het transport van levende dieren door de hele Europese Unie is een van de meest dieronvriendelijke kanten van de bio-industrie. Wat te doen? De keuze komt neer op het wel gaan eten van De Geit, of het niet meer eten van de kaas van die geit, waarbij keuze 1 voor deze vegetariër uiteraard geen optie is. Maar misschien is een betere vraag of in een land waar er nauwelijks koks als Nell te vinden zijn überhaupt wel een intensieve geitenmelkindustrie thuishoort.