Jagerslatijn

Al mijmerend over de samenstelling van mijn kennissenkring, vraag ik mij af of ik ook jagers ken. Ik tel in gedachten diverse koopjesjagers, een of twee carrièrejagers en zelfs een enkele rokkenjager, maar mensen die dieren de dood in jagen, die ken ik niet. O ja, ik heb een verloren neef die zijn eigen steaks schiet in het diepe zuiden van de Verenigde Staten.

Zou ik niet in de Randstad wonen, maar in Gelderland of Twente, dan zou de kans dat ik jagers zou kennen alweer een stuk groter zijn. Er zijn er tenslotte zo’n 28 duizend in Nederland; toch al gauw 1 op 590 inwoners.

Jagers zien zichzelf graag als ‘beschermers’ van de natuur. Omdat in ons land de wolf in de achttiende eeuw al vakkundig werd uitgeroeid, vervullen zij graag de vacature van toppredator. Zonder hun inzet zouden de wildpopulaties volledig uit de klauwen lopen. Dat de jacht processen in de natuur en het natuurlijke gedrag van de ‘prooi’dieren ingrijpend verandert is niet belangrijk.

Nederland telt veel meer jachtlustigen dan plaatsen waar gejaagd mag worden. Daarbij gaan jagers niet met pensioen en komen er wel steeds jonge jagers bij. Het jachttoerisme ligt dus voor de hand. Voor een bedrag van 899 euro mag je drie dagen lang onbeperkt zwijnen en roofwild over de kling jagen aan de andere kant van de grens bij Idar Oberstein en Hundsbach. Lunch, diner en overnachtingen inbegrepen.

Opvallend in dit verband is dat de laatste tijd opeens wel erg veel stemmen opgaan om preventief te gaan afschieten in de Oostvaardersplassen. ‘Je moet er toch niet aan denken dat die dieren aankomende winter van de honger creperen!’ Brengen ze gelijk ook nog wat op, want wild heeft een grote economische waarde.

Het zou toch zonde zijn, al die heerlijke heckrunderlapjes, konikpaardenworstjes en hertenbiefstukjes die daar zomaar liggen weg te kwijnen...

Met dank aan Marcel Vossestein voor de achtergrondinformatie